Een wijs besluit

Zoals jullie in het vorige blog bericht al lazen, ging het helaas wat minder.
Een van de laatste regels waar ik aangaf, dat het al veel beter ging en ik de zon weer zag schijnen, was wel iets te rooskleurig.
Ik wil dat allemaal wel heel graag, maar helaas mijn lijf niet.
Na veel wikken en wegen heb ik daarom besloten tijdelijk 1 dag minder te werken.
Mijn collega's Sylvia en Jessica gaan deze dag overnemen.
Want nog een ander gezicht voor de klas vond ik te veel.
Ik weet wel, dat ik dan weer niet aan mij zelf denk, maar aan de kinderen.
Maar dat is nou eenmaal de aard van het beestje.
En als deze top collega's het niet hadden willen overnemen, dan was de beslissing veel moeilijker geweest.
Ik was dan ook wel minder gaan werken, want mijn lijf zei letterlijk stop.
Maar nu was het besluit een stuk makkelijker.

Ik ben ook heel blij met alle mensen die achter mij staan en aangeven dat dit de juist beslissing is.
Rob verwoorden dit heel mooi op facebook.

Applaus en een diepe buiging.
Thuis krijg je onze steun en helpt Lettie je ook nog.
Samen krijgen we je er wel weer boven op.
In een iets ander tempo dan dat je zelf zou willen, maar boven komen doe je.

Dat tempo is voor mij juist de moeilijkheid.
Het voelt van mijn kant als falen.
Mijn lichaam laat mij weer in de steek.
Maar vanaf nu ga ik veel beter luisteren naar mijn lijf, want dit wil ik niet nog een keer.

Ook waren er de afgelopen dagen leuke dingen zoals de lampionnenoptocht van groep 3, de 8 oktober optochten en de propedeuse uitreiking van Lonneke.

Dit gedicht vond ik op internet en vond het wel heel toepasselijk.


Wals

Ik ben moe
Doodmoe
Geplet als gras
Van operaties en kuren

Waar is de vrouw
Die ik was
Zo bruisend, energiek
Voor wie geen berg
Te hoog was
Ik zoek haar overal
Maar vind alleen haar schaduw

Een vrouw die leren moet
Blij te zijn
Met het beklimmen
Van lage heuvels
Die leren moet
Geduld te hebben
Terwijl ze trappelt
Van ongeduld

Een vrouw
Wier geest en lichaam
Niet meer in de pas lopen
Die zich letterlijk
Neer moet leggen
Bij haar moeheid

In hoop en het
Vertrouwen
Dat ze net als het gras
Weer opveren zal
En dan zelf weer
Walsen kan.

Weer een update

Helaas ging het de afgelopen weken niet zo goed.
De stijgende lijn die er was, is helaas weer verdwenen.
Het afgelopen weekend uiten zich dat in een hele heftige pijn in mijn rug.
Ook had de vermoeidheid al een paar weken toegeslagen en kruip ik tegenwoordig vaak even tussen de middag een uurtje in bed.
Wat de oorzaak van deze terugval is, is niet helemaal duidelijk.

25 september had ik een controle afspraak bij Dr Hendriks en is dit uitgebreid besproken.
Waarschijnlijk heb ik heel erg last van afkick verschijnselen van de prednison.
Waardoor ik vermoeid ben, griepachtig verschijnselen en pijn in mijn rug heb.
Dus is er besloten om weer uitgebreid bloedonderzoek te doen en een botscan.
Ook komen de gewrichtsklachten van de hormoon therapie, na het stoppen van de prednison in alle hevigheid weer terug.
Dus in overleg met de internist heb ik besloten om tijdelijk met de hormoon therapie te stoppen en over een week of 6 eventueel over te stappen op een andere kuur.
Eén die minder gewrichtsklachten geeft.
Want dit medicijn is wel bittere noodzaak, het remt namelijk de eventuele kankercellen die nog ergens rond zwerven.
Maar om nu nog 4 jaar dagelijks met pijn rond te lopen, zag ik niet meer zitten.

Met Dr Hendriks had ik het ook gehad over pijn medicatie maar we waren er niet verder op doorgegaan.
Dus toen de pijn steeds erger werd het ziekenhuis weer gebeld of ik wat kon krijgen.
Maar wat scherts mijn verbazing toen ik vrijdag het medicijn ging ophalen bij de apotheek. Een medicijn wat ik al gebruik en helaas niet helpt.
Dus het ziekenhuis maar weer gebeld, die kreeg ik na 1 uur eindelijk te pakken en toen was er geen arts meer aanwezig.
Dus moest ik het maar via mijn huisarts regelen.
Die zag gelukkig dat ik er helemaal door heen zat en heel veel pijn had.
Hij schreef direct iets heftigst voor: morfine en valium.
En wilde dat ik een foto liet maken van mijn rug, want hij vond het nog wel erg lang duren voordat er een botscan werd gemaakt.

De foto is inmiddels gemaakt en daar is gelukkig niets op te zien.
De pijn in mijn rug is ook al een stuk minder geworden, dus heb ik in overleg met de huisarts besloten de morfine en de valium af te bouwen.
Hopelijk blijft het dan zo goed gaan.

Wat de oorzaak van deze heftige pijn geweest is, daar moet we maar naar gissen.
Misschien is 3 dagen werken nog wel te veel, of is het toch de prednison of is mijn houding verkeerd door de pijn in mijn knie, of is het stress, of misschien wel een combinatie.
Wie het weet mag het zeggen.
Maar gelukkig gaat het nu al weer een stuk beter.
En zie ik gelukkig de zon weer schijnen.
Al hoewel het de laatste tijd wel erg veel regent.