Een nieuwe knie

Zo de operatie van mijn nieuwe knie is gelukt.

Woensdag 8 mei mocht ik onder het mes.
Om kwart voor 1 werd ik opgehaald om naar de OK te gaan
Daar werd eerst een zenuwblokkade in het been geplaatst.
Daarna volgde er een ruggenprik en begon de operatie.
Het is dan weer een hele rare gewaarwording dat je alles kan horen, maar niets voelt aan je knie.
Je hoort de artsen boren, zagen, timmeren.
Alleen het inslaan van de prothese voelde ik wel, niet bij mijn knie maar aan de onderkant van mijn bovenbeen.
Dat is wel een vreemd gevoel.
Na 2 uur sleutelen werd de wond dicht geniet en mocht ik naar de verkoeverkamer.
Daar hoefde ik gelukkig niet zo lang te blijven en om 17.15 uur was ik weer terug op de afdeling.
Ik mocht zelf het thuisfront bellen dat alles goed was gegaan.
Ik voelde me toen nog prima, had ook wel trek in een broodje.
Maar toen ik dat gesmeerd had, kreeg ik helaas toch nog een dip.
Rob,Susanne, Lonneke en Matthijs hadden niet veel aan mij tijdens het bezoekuur.
Zij zijn dus maar even gebleven.

Donderdag 9 mei

Ze zeggen dat je in een ziekenhuis moet uitrusten, maar om 6.00 uur wordt je al gewekt voor de medicijnen en controle's
Die waren gelukkig allemaal goed.
Om 7 uur zit je dan al aan het ontbijt.
Vandaag was het nog wassen op bed i.v.m drain en infuus.
Die werden er in de loop van de ochtend uitgehaald.
Het was gelukkig Hemelvaartsdag, dus 's morgens kwamen de meiden met Matthijs gezellig op visite.
'S middags starten we met de fysiotherapie, ik lag op een zaal met 4 mensen.
2 heupen en 2 knieën, ik deed de oefeningen gezellig samen met Edith.
Vandaag liepen we alleen een stukje op de gang en dat ging heel goed.
We mochten nu ook zelfstandig naar het toilet.
Dat is wel erg fijn!
'S middag gezellig visite van Jacqueline, Andy, Hans, Nelleke en Anja.
Na de nasi maaltijd kwamen Brigit en Rob nog op visite en hebben we nog naar AZ- PSV gekeken.
Yes eindelijk toch nog een prijs voor AZ.
Toen erg veel last van mijn been, was erg dik warm en gezwollen.
En me maar weer even laten rijden naar het toilet.

Vrijdag 10 mei

Het zelfde ochtendritueel, om 6 uur stonden ze al weer naast ons bed.
Maar deze keer vond ik het niet erg, want wat is slapen in een ziekenhuis vervelend.
Lekker onder de douche en toen met bed en al naar de röntgenafdeling voor een foto.
Daarna naar de oefenzaal voor de fysiotherapie, alle oefeningen gedaan en trap gelopen.
Ging heel goed, dit had ik niet verwacht.
Want de avond er voor ging het helemaal niet.
Maar de coolpacken hadden goed hun werk gedaan.
'S middags dezelfde riedel bij de fysiotherapeut.
En daarna het ontslag gesprek.
Joepie morgen naar huis.
Voor de nacht maar een slaappil gevraagd.

Zaterdag 11 mei

Ja hoor je raadt het al om 6 uur stonden ze weer naast ons bed.
En begon het ochtend ritueel weer.
Om 10.00 uur kwam Rob me lekker halen.
Dus nu thuis verder revalideren, maar dat gaat wel lukken.
De pijn is nu al minder dan voordat ik het ziekenhuis in ging.
Dus alleen maar positief.
Het vervolg horen jullie nog wel.

Bezoek orthopeed

In het laatste blog bericht schreef ik dat ik in Maart naar de orthopeed zou gaan.
Ik ben daar inmiddels al drie keer geweest.Eerst bij dokter Quist, die wilde nog aanvullende foto's dus mocht ik na een week weer retour komen.
Toen twijfelde hij nog of ik een totale knie prothese of een halve knie prothese moest krijgen.
Dus mocht ik een week later bij zijn collega langs die moest beslissen wat het beste was.
Zo heb ik de orthopeden ook weer gespekt.
Dokter Vos leek het toch beter om voor een totaal nieuwe knie te gaan.
Aangezien er door de val van 12 jaar terug een stands correctie van het been heeft plaats gevonden.
Er zat dus niet alleen geen kraakbeen meer aan de binnenkant van mijn knie, maar waarschijnlijk ook niet meer bij mijn knieschijf.

Na deze conclusie dus maar gekozen voor een hele knie prothese.
Direct het rondje in het ziekenhuis afgemaakt.
Via de anesthesist naar de afdeling opname en mij daar op de lijst laten plaatsen.
Nu maar afwachten wanneer ik aan de beurt ben, waarschijnlijk eind mei, begin juni.
Dat wordt dus weer spannend en ik zie er best wel tegen op.
Maar dagelijks met pijn lopen is ook geen pretje, dus moet het maar gebeuren.
En dan hoop ik dat ik voor de eerste 20 jaar klaar ben in het ziekenhuis.

Maar straks eerst heerlijk een weekendje met de Jaguar naar Frankrijk, samen met Petra en Jeroen.
En daarna nog met Lonneke en Susanne naar Griekenland.
Dus nog genoeg leuke dingen om naar uit te kijken.

Een gelukkig nieuwjaar

Alle lezers van dit blog wens ik een liefdevol en gezond 2013.
Het is al een hele tijd geleden dat ik wat heb gepost, maar ik had niet de behoefte om iets te schrijven.
Maar voor de trouwe lezers was het gissen, hoe het met mij ging.

Het gaat iets beter, maar ik ben jammer genoeg nog steeds niet op het punt waar ik graag zou willen zijn.
Waarschijnlijk komt dat punt helemaal niet meer terug, want ik leg de lat altijd behoorlijk hoog voor mij zelf.
Voor een ander kan ik heel goed beslissen om het iets rustiger aan te gaan doen, maar zelf wil ik daar nog steeds niet aan toe geven.

Gelukkig waren alle onderzoeken wel goed, maar de gewrichtspijn is helaas nog wel aanwezig, daar valt momenteel mee te leven.
Maar wat zet zo diagnose van kanker je wereld toch op zijn kop.
De afgelopen 2 jaar ben ik er bewust of onbewust toch steeds mee bezig geweest.
Voor de diagnose had ik nergens last van, alleen van mij knie.

Die knie,dat is het volgende project wat we nu toch maar gaan aanpakken, in maart kan ik al terecht bij de orthopeed.
Ik heb gelukkig nog even de tijd om aan het idee te wennen, dat ik weer voor een operatie naar het ziekenhuis moet.
Want daar zie ik toch wel erg tegen op.

Genoeg nu over mij gezondheid,ik hoop dat ik een topjaar van 2013 ga maken.
En alle lieve familie,Rob,Lonneke,Matthijs en Susanne, vrienden en
collega's wens ik het zelfde toe.

Heel veel liefs van mij.

Deze foto is gemaakt door Susanne, zij heeft getekend met sterretjes.

Een wijs besluit

Zoals jullie in het vorige blog bericht al lazen, ging het helaas wat minder.
Een van de laatste regels waar ik aangaf, dat het al veel beter ging en ik de zon weer zag schijnen, was wel iets te rooskleurig.
Ik wil dat allemaal wel heel graag, maar helaas mijn lijf niet.
Na veel wikken en wegen heb ik daarom besloten tijdelijk 1 dag minder te werken.
Mijn collega's Sylvia en Jessica gaan deze dag overnemen.
Want nog een ander gezicht voor de klas vond ik te veel.
Ik weet wel, dat ik dan weer niet aan mij zelf denk, maar aan de kinderen.
Maar dat is nou eenmaal de aard van het beestje.
En als deze top collega's het niet hadden willen overnemen, dan was de beslissing veel moeilijker geweest.
Ik was dan ook wel minder gaan werken, want mijn lijf zei letterlijk stop.
Maar nu was het besluit een stuk makkelijker.

Ik ben ook heel blij met alle mensen die achter mij staan en aangeven dat dit de juist beslissing is.
Rob verwoorden dit heel mooi op facebook.

Applaus en een diepe buiging.
Thuis krijg je onze steun en helpt Lettie je ook nog.
Samen krijgen we je er wel weer boven op.
In een iets ander tempo dan dat je zelf zou willen, maar boven komen doe je.

Dat tempo is voor mij juist de moeilijkheid.
Het voelt van mijn kant als falen.
Mijn lichaam laat mij weer in de steek.
Maar vanaf nu ga ik veel beter luisteren naar mijn lijf, want dit wil ik niet nog een keer.

Ook waren er de afgelopen dagen leuke dingen zoals de lampionnenoptocht van groep 3, de 8 oktober optochten en de propedeuse uitreiking van Lonneke.

Dit gedicht vond ik op internet en vond het wel heel toepasselijk.


Wals

Ik ben moe
Doodmoe
Geplet als gras
Van operaties en kuren

Waar is de vrouw
Die ik was
Zo bruisend, energiek
Voor wie geen berg
Te hoog was
Ik zoek haar overal
Maar vind alleen haar schaduw

Een vrouw die leren moet
Blij te zijn
Met het beklimmen
Van lage heuvels
Die leren moet
Geduld te hebben
Terwijl ze trappelt
Van ongeduld

Een vrouw
Wier geest en lichaam
Niet meer in de pas lopen
Die zich letterlijk
Neer moet leggen
Bij haar moeheid

In hoop en het
Vertrouwen
Dat ze net als het gras
Weer opveren zal
En dan zelf weer
Walsen kan.

Weer een update

Helaas ging het de afgelopen weken niet zo goed.
De stijgende lijn die er was, is helaas weer verdwenen.
Het afgelopen weekend uiten zich dat in een hele heftige pijn in mijn rug.
Ook had de vermoeidheid al een paar weken toegeslagen en kruip ik tegenwoordig vaak even tussen de middag een uurtje in bed.
Wat de oorzaak van deze terugval is, is niet helemaal duidelijk.

25 september had ik een controle afspraak bij Dr Hendriks en is dit uitgebreid besproken.
Waarschijnlijk heb ik heel erg last van afkick verschijnselen van de prednison.
Waardoor ik vermoeid ben, griepachtig verschijnselen en pijn in mijn rug heb.
Dus is er besloten om weer uitgebreid bloedonderzoek te doen en een botscan.
Ook komen de gewrichtsklachten van de hormoon therapie, na het stoppen van de prednison in alle hevigheid weer terug.
Dus in overleg met de internist heb ik besloten om tijdelijk met de hormoon therapie te stoppen en over een week of 6 eventueel over te stappen op een andere kuur.
Eén die minder gewrichtsklachten geeft.
Want dit medicijn is wel bittere noodzaak, het remt namelijk de eventuele kankercellen die nog ergens rond zwerven.
Maar om nu nog 4 jaar dagelijks met pijn rond te lopen, zag ik niet meer zitten.

Met Dr Hendriks had ik het ook gehad over pijn medicatie maar we waren er niet verder op doorgegaan.
Dus toen de pijn steeds erger werd het ziekenhuis weer gebeld of ik wat kon krijgen.
Maar wat scherts mijn verbazing toen ik vrijdag het medicijn ging ophalen bij de apotheek. Een medicijn wat ik al gebruik en helaas niet helpt.
Dus het ziekenhuis maar weer gebeld, die kreeg ik na 1 uur eindelijk te pakken en toen was er geen arts meer aanwezig.
Dus moest ik het maar via mijn huisarts regelen.
Die zag gelukkig dat ik er helemaal door heen zat en heel veel pijn had.
Hij schreef direct iets heftigst voor: morfine en valium.
En wilde dat ik een foto liet maken van mijn rug, want hij vond het nog wel erg lang duren voordat er een botscan werd gemaakt.

De foto is inmiddels gemaakt en daar is gelukkig niets op te zien.
De pijn in mijn rug is ook al een stuk minder geworden, dus heb ik in overleg met de huisarts besloten de morfine en de valium af te bouwen.
Hopelijk blijft het dan zo goed gaan.

Wat de oorzaak van deze heftige pijn geweest is, daar moet we maar naar gissen.
Misschien is 3 dagen werken nog wel te veel, of is het toch de prednison of is mijn houding verkeerd door de pijn in mijn knie, of is het stress, of misschien wel een combinatie.
Wie het weet mag het zeggen.
Maar gelukkig gaat het nu al weer een stuk beter.
En zie ik gelukkig de zon weer schijnen.
Al hoewel het de laatste tijd wel erg veel regent.

We pakken de draad weer op

Na alle emotie van vorige maand pakken we de draad van het gewone leven weer op.
Lonneke en Susanne zijn beide met 2 vriendinnen naar Spanje geweest.
De ene naar Barcelona en de andere naar Sante Susanna en hebben heerlijk genoten van zon, strand, cultuur en uitgaan.

Rob en ik zijn een weekendje met de Jaguar club op stap geweest.
Een rondje IJsselmeer.Dit was net als vorig jaar weer fantastisch georganiseerd.

De start was in Lelystad en via Marken waar we een rondleiding kregen, reden wij naar Purmerend.

De eerste nacht sliepen wij in het Hampshire golfhotel in Purmerend.


Na een heerlijk ontbijt vertrokken wij helaas weer in de stromende regen voor een rit door West-Friesland.
Wij zijn gelukkig bekend met het mooie landschap in dit deel van Nederland, maar voor de andere equipes was het wel jammer dat het zo hard regende.
Jaguars kunnen daar ook niet zo goed tegen, wij waren al een sierstrip verloren op de dijk Enkhuizen - Lelystad. En onze ruitenwissers hadden ook kuren wilden niet meer uit en later niet meer aan, best lastig met regen.
Maar na de koffie stop in den Oever klaarde het gelukkig op en hebben we de rest van het weekend alleen maar mooi weer gehad.

Na den Oever begonnen we met de foto puzzeltocht, een route door Friesland leiden ons langs de foto's en langs vele mooie dorpjes en bezienswaardigheden.
We hebben het kleinste vissershaventje van Europa bezocht, dit haventje ligt in het dorpje Laaksum.

De tweede overnachting was in het van der Valk Hotel Emmeloord.
Daar kregen we een heerlijk 3 gangen diner en werden we vermaakt door het groot Blokzijls Piraten koor.

De laatste dag reden we via het Nationaal Park de Weerribben naar Schokland, een voormalig eilandje dat symbool staat voor de strijd tegen het water.
Wat leefde de mensen daarin armoede.

Het eindpunt was weer op de Bataviawerf in Lelystad.
En tijdens de prijsuitreiking kregen wij te horen dat we tweede waren geworden.
De prijs is een overnachting in het Burg Golfhotel in Purmerend met een drie gangen diner en ontbijtbuffet.
Dus we kunnen straks weer genieten van een weekendje weg.


Na dit heerlijke weekend moest ik nog 1 week werken, zonder Inge, want per 9 juli ben ik weer voor 100% hersteld gemeld.
Dit ging goed, was wel vermoeiend, daarom ben ik blij dat ik nu vakantie heb.

En de eerste week van de schoolvakantie was natuurlijk helemaal fantastisch, wat een heerlijk weer.
Ik heb de afgelopen week ook lekker veel gefietst, dat was echt genieten met een grote G.
Wat ben ik blij met mijn elektrische fiets.

Een emotionele week

De afgelopen week stond in het teken van vreugde en verdriet.
Donderdag 21 juni is mijn moeder op 80 jarige leeftijd overleden.
Zij kon helaas de kracht niet meer vinden om te revalideren na haar gebroken heup.
Een nieuwe heup was door de ontsteking in haar heup en haar al gehele conditie niet mogelijk en het leren lopen zonder kop in haar heup zag zij niet zitten.
Zij vond het vreselijk om haar zelfstandigheid kwijt te zijn.
Ook had zij heel veel pijn van alle doorlig plekken.
De dag voordat ze stierf heb ik nog een fijn gesprek met haar gehad, ze vroeg of ze een goede moeder was geweest.
Tijdens de crematie heb ik het volgende gedicht voorgelezen om uitdrukking te geven aan mijn gevoelens voor mijn moeder.

Ik heb mijn moeder niet verloren
daarvoor gaf zij mij teveel,
wat zij mij zei, dat blijf ik horen
van wat ik ben, is zij mijn deel.
Ik kom haar overal nog tegen
in wat ik doe, in wat ik laat,
zij was en blijft voor mij een zegen,
waarvan het spoor steeds verder gaat.

Zaterdag 23 juni was onze neef Bart jarig, oma´s oudste en enige kleinzoon.
Op 25 juni hadden wij de condoleance van mijn moeder en waren wij zelf 26 jaar getrouwd en haalde Lonneke heel knap in 1 jaar haar propedeuse.
Wat ben ik trots op zo knappe dochter.
Helaas is zij weer uitgeloot voor geneeskunde, dus heeft ze besloten de opleiding verpleegkunde af te maken.
Woensdag 27 juni stond in het teken van spanning, Susanne zou vandaag horen of zij haar herexamen scheikunde had gehaald.
Zelf geloofde zij er niet in en was er heilig van overtuigd dat ze was gezakt.
Maar toen om 11.00 uur het verlossende telefoontje kwam, bleek zij gewoon geslaagd te zijn.
Dus ballonnen, de vlag uit, taart en champagne.
Maar dit alles voelt zo dubbel.
Susanne zei zelf ook "Nu weet oma niet dat ik geslaagd ben"

Donderdag 28 juni was de dag van de crematie.
Wij hebben op een mooie manier samen met haar vriendinnen, kennissen en onze vrienden en kennissen afscheid van haar genomen.

De kleinkinderen mochten oma nog voor de laatste keer in het licht zetten, door het ontsteken van de kaarsen rond haar kist.
Daarna heb ik zelf iets vertelt over de laatste dagen van mijn moeder en een gedicht voorgelezen.
Hierna volgde er een muziekstuk: Geen kind meer van Karin Bloemen.
Hans vertelde nog een paar dingen uit haar vroegere leven.
Lonneke speelde voor oma nog een heel mooi nummer op de piano.
Het laatste muziekstuk was Harry´s game.

Zelf zijn wij toen nog met z´n tienen om de kist gaan staan en hebben tijdens het mooie lied Tears in Heaven gespeeld op een panfluit(daar hield mijn moeder van)afscheid van haar genomen.

Hierna was er koffie en thee met bonbons en gesprekken met alle lieve vrienden en kennissen.
Wat voelt het ontzettend goed, dat er zo veel mensen komen, om je tot steun te zijn.
Na de koffie en thee zijn wij met z´n tienen( het gezin van mij broer en ons gezin met aanhang) als afsluiting heerlijk wezen eten bij Linke Loetje in Schagen.

Het leek mij wel een goed idee om dit 2 keer per jaar te blijven doen op de verjaardag van mijn vader en moeder.
De laatste schakel tussen mijn broer en mij is nu helaas ook verdwenen.

Zondag 1 juli ben ik zelf nog jarig, maar dat slaan we maar een jaartje over.
Dit doen we even met z´n vijven, hopelijk is het een beetje knap weer, dan kunnen we heerlijk genieten van mijn cadeau (barbecue).

Maandag 3 juli vindt dan nog de diploma uitreiking van Susanne plaats daarna kunnen we terug kijken op anderhalve week vol emoties.
En dit samen met heel veel lieve familie, vrienden, kennissen, buren en collega's afsluiten.

Wat ligt verdriet en vreugde toch dicht bij elkaar.

Te lang geleden

Zo na een maand maar weer eens een blogbericht.
Ik maak nog genoeg dingen mee, maar heb er door alle dingen die ik nu weer doe, minder behoefte aan om iets te schrijven.
Ik zal vanaf nu in ieder geval 1 keer per maand iets schrijven.

Het gaat heel goed op het ogenblik, ik heb weer veel energie en pak de draad van het leven weer op.
Momenteel werk ik al mijn uren weer op arbeidstherapeutische basis, de ochtenden geef ik les en de middagen draait Inge de klas en doe ik ondersteunende taken.
Maar zoals het er nu naar uitziet, draai ik over 2 weken de klas weer volledig zelf.
Wel is Inge dan nog op de achtergrond aanwezig en doet taken in andere klassen, toetst onze kinderen, dat doet ze nu ook al op de ochtenden.

De prednison is helaas nog niet gestopt, momenteel zit ik op een onderhoudsdosis van 5 mg, maar daar functioneer ik prima op.
Ook wordt de fysiotherapie afgebouwd van 2 keer in de week naar 1 keer in de week en dan 1 keer in de 14 dagen.
Over 2 weken neem ik Lonneke mee, zij gaat van Claudette (de fysiotherapeut)leren hoe ze lymfe tape moet plakken.
Dan ben ik niet meer afhankelijk van Claudette en kan er geplakt worden als er weer meer vocht in mijn oksel komt.
Helaas kan ik dat niet zelf doen, maar gelukkig wilde Lonneke het wel leren.
Vorige week heb ik ook mijn prothese aan laten meten en dat voelt eigenlijk best wel fijn, deze prothese geeft ook meer druk, waardoor het vocht waarschijnlijk ook minder wordt.
Direct een zwem prothese en badpak gekocht, dan kan ik eindelijk weer zwemmen.
Dat zou ik afgelopen week ook gaan doen, maar helaas is het daar nog niet van gekomen.
Wel heb ik het sporten weer opgepakt en fitness ik 1 keer in de week bij Basic Fit.
Gezellig samen met Ims, die ik heb leren kennen bij de sport groep tijdens de chemo's en bestralingen.
Zij wilde haar conditie ook weer opbouwen en samen is gezelliger dan alleen.

Met hopelijk het mooie weer in aantocht, kan ik ook lekker gaan toeren op mijn nieuwe elektrische fiets.
Dit fiets echt fantastisch, het heeft wel even geduurd, maar dan heb je ook wat.
Vanaf 9 juni maak ik Alkmaar onveilig, met een super snelle fiets.

Mijn moeder gaat helaas erg langzaam vooruit, zij is nu aan het revalideren in de Westerhout.
Maar zij heeft helaas erg veel pijn en het oefenen wil niet erg vlotten.
Zelf oefent ze niet, want dat vergeet ze gewoon.
Dus voorlopig zit ze nog wel een tijdje in de Westerhout.

Een hoofdstuk afgesloten

Deze week is er weer een hoofdstuk afgesloten.
Maandagochtend was de laatste bijeenkomst van Herstel en Balans.
Deze bijeenkomst werd er teruggekeken naar alle onderwerpen die we hebben behandeld.
Hoe ga je om met spanning, vermoeidheid,verwerking van het hele proces.
Werk en werkhervatting,relaties in de breedste zin.
Iedereen had voor deze laatste bijeenkomst een korte wens opgeschreven, of iets wat je nog kwijt wilde aan de ander.
Zelf had ik 2 verschillende spreuken gebruikt en nog iets wat op de persoon van toepassing was.
Deze 2 spreuken had ik gebruikt:

Het is niet wat je overkomt dat je leven vormt, maar hoe je er mee omgaat.

Je kunt het leven niet meer dagen geven, maar de dagen wel meer leven.

Op mijn werk gaat het ook steeds beter, en zit er een stijgende lijn in.
Mijn uren draai ik nu bijna weer volledig.

De prednison is afgebouwd en is hopelijk ook verleden tijd, al merk ik wel dat ik weer iets meer begin te hoesten.
Indien ik weer klachten kreeg moest ik weer aan de bel trekken.
Dan blijf ik nog maar een tijdje 5 mg. prednison slikken, heeft ook nog een voordeel.
Het helpt namelijk ook voor de gewrichtsklachten en ik merk dat, dat ook weer een beetje terug komt.

Mijn moeder gaat heel langzaam vooruit, ze ligt nog in het ziekenhuis.
Gister hadden we een gesprek met de orthopeed en er zit een stijgende lijn in.
Haar arts vond het alleen niet verstandig om haar nog een keer te opereren, daar is haar conditie niet goed genoeg voor.
De nieuwe heup die ze zou krijgen, wordt niet geplaatst.
Ze moet nu leren lopen zonder kop in haar heup.
Dit schijnt met aangepast schoeisel mogelijk te zijn.
Haar ene been is nu een stuk korter dan haar ander been.
De tijd zal het gaan leren, hoever ze straks weer kan lopen.

Met mij gaat het goed, met mijn moeder iets minder goed

Met mij gaat het gelukkig de goede kant op.
Het energie level begint weer aardig op peil te komen en het hoesten is op zijn retour.
Vorige week was er op de longfoto ook te zien, dat de vlek op mijn longen kleiner was geworden.
Het is nog niet helemaal weg, maar beduidend kleiner.
Dus ik ben op de goede weg.
De prednison bouwen we in 3 weken af, van 20 mg, naar 15 mg, naar 10 mg, naar 5 mg, en naar 0.
En dan maar hopen dat mijn bijnieren het hormoon, zelf weer gaan aanmaken.
En lukt dat niet zo snel, dan moet ik nog iets langer aan de prednison.

Op school draai ik weer 2 ochtenden mee en doe nu geen ondersteunende taken, maar draai de klas zelf weer.
Dit valt mij niet tegen, eigenlijk zou ik ook de middag wel weer willen proberen.
Maar in overleg met Anja en de bedrijfsarts bouwen we het langzaam op.
Eerst maar eens kijken of het zonder prednison, zo goed blijft gaan.

Met mijn moeder gaat het helaas niet zo goed.
2 weken terug was zij ontslagen uit het ziekenhuis en mocht gelukkig weer terug naar het Rekerheem.
Maar daar ging het tijdens het revalideren alleen maar slechter.
Het lopen ging steeds moeizamer en het liggen in bed was erg pijnlijk.
Dus de nacht bracht ze vaak niet in bed door, maar in haar stoel.
Haar huisarts, had voor vandaag een afspraak in het ziekenhuis geregeld.
Vanmiddag in de rolstoeltaxi naar het MCA.
Opnieuw foto's gemaakt van haar heup en schouder.
De pen zit niet meer goed in de heup, haar bot is veel te zacht.
Dus er moet nu een nieuw plan gemaakt worden en een nieuwe operatie.
Ze werd direct weer opgenomen en nu maar weer afwachten.
Ook blijkt er een breukje/scheurtje in haar sleutelbeen te zitten, dit hebben ze vorige keer over het hoofd gezien.
Op de foto van de vorige keer was dit ook te zien, erg slordig!
Het herstel laat dus nog even op zich wachten, wat mij moeder betreft.

Leuk en minder leuk nieuws

We beginnen eerst maar met het leuke nieuws.
Zaterdagmiddag met Rob naar Theo Schilder geweest om een nieuwe fiets uit te zoeken.
Afgelopen woensdag waren we al in Heerhugowaard wezen kijken en had ik al een stukje proef gereden.
Wat rijdt zo elektrische fiets fantastisch.
In Alkmaar kregen we het voor elkaar om de fiets voor de zelfde prijs te kopen, dus toch maar weer een fiets bij Schilder vandaan.
Het is een Sparta Emotion C3 geworden.
Helaas is hij niet op voorraad en ook niet bij Sparta.
Het duurt nog wel even voor dat ik hem in gebruik kan nemen.
Dus nu nog maar even afzien op mijn oude fiets.

Rond 4 uur zou ik mijn moeder ophalen om met haar met de scootmobiel naar ons huis te rijden.
Sinds zij in het Rekerheem zit, was zij niet meer met de scootmobiel weggeweest.
Het weer was eerst nog te slecht en ze vond het ook wel eng.
Dus vandaag zouden we even gaan oefenen.
Toen ik bij het Rekerheem aan kwam,zat ze heerlijk buiten in het zonnetje.
De scootmobiel gehaald en de lift in.
Dit ging allemaal prima, ook het rijden naar mijn huis was geen probleem.
Wat er precies gebeurt is weet zij zelf niet.
Maar ze lag op straat, met haar been in een vreemde hoek.
Direct 112 gebeld en die waren er gelukkig snel.
Wat ik al vermoeden bleek in het ziekenhuis te kloppen, een gebroken heup.
Vandaag wordt ze geopereerd en ik hoop dat de pijn dan te dragen is en het herstel vlot veloopt.

Een terugval

De afgelopen 2 weken, ging het helaas niet bergopwaarts, wat ik heel graag wil, maar bergafwaarts.
Afgelopen vrijdag was ik op controle bij Dr Hendriks en die vond mijn longen ook niet goed klinken.
Hij vond het niet verstandig om tot 20 maart te wachten met de longfoto, dus mocht ik direct door lopen naar radiologie om een foto te laten maken.
Op de foto was een reactie van de bestraling te zien, dit noemen ze een bestralings longontsteking.
Deze longontsteking kan alleen met prednison worden bestreden.
Dus voorlopig aan de prednison.
Maar met een week moet ik mij dan al weer veel beter voelen, het is ook echt een paardenmiddel.

Vanmorgen nog wel een paar uurtjes op school geweest en met Anja het plan van aanpak besproken.
Helaas zit daar even geen stijgende lijn in, maar een pas op de plaats of zelf iets minder.
Dit vind ik erg moeilijk, ik wil zo graag weer voor de klas.

Als ik reëel ben, geeft mijn lijf nu even aan dat ik rust moet nemen.
Maar in deze fase van opbouwen zit ik hier helemaal niet op te wachten.
Ik vind dat ik nu lang genoeg ziek ben geweest en wil geen bijwerkingen van de behandelingen en medicijnen.
Alleen heb ik het helaas niet voor het zeggen en moet ik zelf naar mijn lijf luisteren.
En met vallen en opstaan gaat dat vast wel weer lukken.
En als de dokter gelijk krijgt, moet ik mij met een week al weer een stuk beter voelen.

Een drukke week

Na weer een tijd niets op het blog geschreven, maar weer eens een berichtje van mij.
Veel mensen vroegen zich af hoe het met mij ging.
Het is niet dat ik niets beleef, maar ik heb het de afgelopen tijd best wel druk.
2 ochtenden en een middag naar school,2 middagen sporten en 2 keer in de week naar de fysio.
Mijn week zit dus behoorlijk vol.

Met mijn gezondheid gaat het redelijk.
De laatste weken ben ik iets meer vermoeid en heb ik wat last van kortademigheid en hoesten.
Dit is waarschijnlijk een reactie van de bestraling
Over 4 weken worden er weer longfoto's gemaakt om te kijken of er iets veranderd is, vergeleken met de foto's van 2 weken terug.

Naar mijn werk ga ik weer met veel plezier, de klas draai ik nu ook regelmatig en dat valt mij niet tegen.
Wel ben ik erg blij met Inge, met z'n tweeën is het toch makkelijker dan alleen.

De pups van Widok groeien als kool en als het aan Susanne ligt dan zitten we er iedere dag.
Maar 1 keer in de week proberen wij toch wel even van dit spul te genieten.
Sommige pups wegen nu al 7 kilo!!
Hier nog een kleine foto-impressie van de laatste bezoeken.

Zo is iedereen weer een beetje op de hoogte hoe het met mij gaat.

Een update

Het is al weer een tijd geleden dat ik iets geschreven heb.
Het gaat redelijk goed met mij, alleen helaas nog steeds last van gewrichtsklachten.
De antidepressiva die ik nu al een week of 4 slik, eerst wilde ik er niet aan, ik vond mij zelf niet depressief.
Dit medicijn was voor mij ook niet zodanig bedoelt , maar zou de gewrichtsklachten verminderen, maar ik merk er nog weinig van.
Ik voel mij 's avonds nog steeds 80 als ik op moet staan.

Op school ben ik weer regelmatig aanwezig en dit gaat prima, het is weer erg gezellig met de kinderen en Inge in de klas.
Ook het contact met mijn collega's doet mij weer erg goed.
In overleg met de bedrijfsarts, waar ik vandaag was gaan we het langzaam verder opbouwen.
De komende 2 weken nog 2 ochtenden, maar de klas dan ook zelf draaien en daarna 1 middag erbij.
Maar als dit te zwaar blijkt te zijn, dan het plan nog niet uitvoeren.
Zelf wil ik eigenlijk nog wel sneller, maar of dit handig is weet ik ook niet.
De bedrijfsarts gaf ook aan, dat er ook nog kwaliteit van leven na het werken moet zijn.

Vandaag ook weer aan het sporten bij Herstel en Balans en ik merk sinds vandaag dat het minder vermoeiend is.
Na het sporten lukten een rondje met de hond nu veel beter dan de afgelopen weken.
Toen was ik blij als ik weer thuis was.

Mijn week begint dus weer aardig te vullen maandag en donderdagmiddag sporten en dinsdag en woensdag ochtend naar school en vrijdag moet er ook nog wat gebeuren in huis.
Maar van al deze dingen geniet ik met volle teugen.

Ik kwam nog een mooi gedicht tegen, waar ik jullie ook van wil laten genieten

Widok papa

Woensdag 11 januari is Widok papa geworden van 9 pups.
Helaas is er 1 reutje overleden, die kwam er niet zelf uit en is met behulp van de dierenarts te wereld gekomen, maar dit duurde helaas te lang.
Het zijn nu nog 4 teefjes en 4 reutjes.
's Avonds zijn we direct op kraamvisite geweest en konden we heerlijk smullen van beschuit met roze en blauwe muisjes.
Maar wat een vertederend gezicht zijn die kleine hoopjes hond, Susanne was op slag verliefd.
Wat had Halna het goed gedaan, ze is een fantastische moeder.
De komende weken zullen we wel regelmatig bij Piet en Netty langs gaan.
En wat zal het moeilijk zijn om zo pup niet mee naar huis te nemen, maar 1 Widok vind ik wel genoeg.
Dus dit gaat echt niet gebeuren.
Maar als er andere mensen zijn die interesse hebben in een tatrahond , er zijn nog enkele pups te koop.

Uitslag erfelijkheidsonderzoek

Gistermiddag werden we gebeld vanuit het VU of wij vandaag om 16.00 uur naar het MCA konden komen voor de uitslag van het erfelijkheidsonderzoek.
Voor mij was dit geen probleem, maar Rob kon het op zo korte termijn niet regelen met zijn werk, gelukkig hoefde Lonneke vandaag niet naar school en kon met mij mee naar het ziekenhuis.
Naar dit soort gesprekken is het altijd wel fijn om met z'n tweeën te gaan.
De uitslag van het onderzoek was goed, het is niet erfelijk.
Wel wordt er nog besproken vanaf welke leeftijd het verstandig is om Lonneke en Susanne te controleren.
Het nieuwe jaar begint voor ons in ieder geval erg goed, dit is een fantastische uitslag.
Een zorg minder voor ons allemaal.

Herstel en balans

Vandaag had ik voor de tweede keer sporten bij Herstel en Balans.
Ik sport nu niet meer bij fysiotherapie Elizabeth, dit was een sportprogramma tijdens het hele behandel proces en dat heb ik gelukkig afgesloten.
Dus op aanraden van de bedrijfsarts met het programma Herstel en Balans begonnen.
Het programma Herstel en Balans vind plaats bij Dynamic fit.
Dit programma is een combinatie van lichaamstraining en psycho-educatie. In drie maanden met twee à drie bijeenkomsten per week worden fitness en groepssport gecombineerd met voorlichtingen en groepsgesprekken.
Iedere maandagmiddag fitness ik van 13.00.14.30 en iedere donderdagmiddag fitness van 13.00- 14.00 en groepssport van 14.30-15.30.
Vandaag hadden we een circuit tijdens de groepssport.
Dit was best wel pittig, ik zal morgen wel stijf zijn en al mijn spieren behoorlijk voelen.
Maar het is voor het goede doel.
Ik wil straks wel weer volledig voor de klas.
Eind februari wordt er begonnen met het psycho-educatief programma.

Gelukkig nieuwjaar

Via dit blog wil ik alle lezers een fantastisch 2012 wensen.
Ik hoop dat het voor iedereen een jaar wordt waarin haar of zijn wensen uitkomen.
Zelf heb ik maar 1 wens en iedereen kan wel raden wat dat is.
Het jaar 2012 kan alleen maar beter worden dan het jaar 2011.

Toch was het jaar 2011 geen jaar van alleen maar diepte punten.
Er waren gelukkig ook een heleboel hoogte punten.

Rob en ik werden beide 50 en we waren 25 jaar getrouwd, dit hebben we gevierd met een grandioos feest.
Lonneke slaagde voor haar VWO en rijexamen wat was ik trots.
Susanne ging met goede cijfers door naar het laatste jaar.
Widok slaagde voor zijn gehoorzaamheid examen en deed het goed op shows.

En natuurlijk Rob, Lonneke en Susanne die mij hielpen en steunde en uit de put haalde als ik het even niet meer zag zitten.
Alle familie, vrienden, buren en collega's, ouders en kinderen van de Kennemerpoort die ieder keer weer ons klaar stonden al die mensen waren in het jaar 2011 een hoogte punt voor mij.


Dus als ik op het jaar 2011 terug kijk, is het geen makkelijk jaar geweest, maar wel een jaar vol liefde en warmte en vriendschap.


Vrienden

Ik ben blij dat
dat ik vrienden heb
die me willen helpen
en met me verder
willen gaan.
En niet schromen om
af en toe een arm
om me heen te slaan.
Die een stukje
met mij mee lopen
op mijn weg.
Tot het onzegbare
is gezegd.
Die mijn kracht
en hoop geven.
Omdat het soms
behoorlijk zwaar
is in het leven

Bont en blauw

Vandaag een rustig dagje, kon ook niet erg veel.
Zit heerlijk onder de blauwe plekken.
Op de trap gleed mijn ene voet weg en zat ik al snel halverwege de trap.
Gevolg een blauwe arm, een blauwe kont en wat blauwe plekken op mijn been.
Gelukkig viel de schade nog mee, niets gebroken en zit er vet genoeg op mijn billen.
Maar morgen zal ik nog wel stijver zijn.
Ik ben de laatste tijd niet voor het geluk geboren.

Zaterdag na het trainen met Widok, naar de flat van mijn moeder.
Hans en Nelleke waren al begonnen met het uitruimen van de flat.
Rob kon helaas niet helpen, hij had de hele dag een bijscholingscursus van zijn werk.
We schieten al erg op maar er moet nog veel worden afgevoerd, maandag komen ze alle kleding, gordijnen, beddegoed ophalen.
Om 16.00 uur richting huis en toen was ik ook behoorlijk moe.
Gelukkig was Susanne heel lief geweest om het huis thuis op orde te brengen.
's Avonds heerlijk in bad liggen dobberen.

P.s Mijn longen klonken gelukkig nog steeds goed, ik heb wel een antibioticakuur gekregen en ik merk dat die wel helpt.

Lonneke 19 jaar op 13-12-11

Vandaag is onze oudste dochter jarig, dit hadden we zondag al gevierd.
Zij was vandaag met haar vriend Matthijs aan het schaatsen en ik was vanmiddag weer een middagje met mijn moeder op stap.
Eerst samen even boodschappen doen in de Mare, zij weet nog niet alles te vinden in haar nieuwe omgeving.
Daarna naar de fleboloog voor controle, daar hoeven we gelukkig niet meer terug te komen.
Alles zag er goed uit, alleen een zalfje voor het eczeem op haar benen en nog een paar nieuwe steunkousen.
Toen door naar haar oude flat voor de laatste spullen die zij nog wilde hebben.
Dit was wel moeilijk voor haar, ze wil meer mee, dan er in haar nieuwe huis past.
Afscheid nemen van spullen die je al jaren om je heen vergaard, is ook best lastig.
Hopelijk gaat ze straks een fijne tijd in het Rekerheem tegemoet, ze heeft daar nu nog een hard hoofd in.

Met mij gaat het ondanks alle drukte redelijk goed, alleen de longen willen nog niet zo als ik het zou willen.
Ik hoest nu al 3 weken en echt loskomen doet het niet echt, morgen dokter Hendriks toch maar eens bellen.

Een drukke week

De afgelopen week moest er veel geregeld worden voor de verhuizing van mij moeder naar het Rekerheem.

Zaterdag hebben wij nog wel gezellig in Purmerend Sinterklaas gevierd met Andy, Jacqueline en Ashley.
Met weer veel gedichten, sommige kon ik niet met droge ogen lezen en een paar surprise's.
Ik ben altijd degene die surprise's maakt,vind dit namelijk erg leuk om te doen, maar had er nu iets minder tijd voor.

Zondag met z'n allen de grote spullen van mijn moeder verhuisd, het kamertje is erg gezellig geworden.
Niet te grote dingen en niet te veel.

Maandag na het sporten, naar mijn moeder om nog wat spullen samen met Nelleke uit te zoeken.
Tussen door even naar de fysio, ik ,mocht gelukkig even bij Josien langs komen voor de lymfetaping.
Claudette was helaas ziek en de taping was er net af en dan zit er volgende week weer veel vocht.
Het gaat nu door de taping juist zo goed.
Dus was ik heel blij met Josien.
's Aonds heerlijk aan de kaasfondue en daarna het laatste deel van Harry Potter gekeken.
Het was tenslotte Sinterklaasavond.

Vandaag weer op tijd naar mijn moeder, we hadden een intake gesprek met Natascha de verzorgende van mijn moeder.
Er moeten nog een paar dingen worden geregeld wat betreft de zorg.
Een nieuwe huisarts, apotheek en tandarts.
Daarna nog even wat dingen oplaten hangen door de klusjesman, nu kan ze er morgen wonen.

Spullen uitzoeken bij mijn moeder

Vandaag zou ik rond 16.30 door de internist gebeld worden voor de uitslag van de longfoto.
Maar om 9.30 gaat de telefoon en hangt dokter Hendriks al aan de telefoon.
Ik schrik een beetje en denk het is toch wel goed of moet ik voor nog een onderzoek omdat hij al zo vroeg belt.
Maar gelukkig kan hij mij geruststellen, dat de foto er goed uit zag en dus een gewone luchtweg infectie.
Mocht het erger worden dan moet ik weer aan de bel trekken.
Gister hadden we ook nog even over de gewrichtspijnen gesproken en dokter Hendriks vond het beter dat ik Arimidex bleef slikken, met iets er bij voor de pijn.
Deze hormoonkuur was voor mij effectiever dan de Tamoxifen.
Dus gaan we nog 3 maanden dezelfde pillen slikken en hopen dat het beter wordt.
Ik wil ook niet dat het terug komt, dus toch voor deze optie gekozen.

Ik had om 10.00 uur afgesproken met mijn moeder, maar toen ik daar aankwam, was zij op weg naar haar vriendin.
Ze was alles al weer vergeten wat we gister afgesproken hadden.
Haar daar opgehaald en terug naar haar huis, waar we net op tijd waren voor de trombose dienst.
Toen samen met Nelleke de kleding uitgezocht die naar het Rekerheem kon.

Met Lonneke die s'middags heen gebracht en meteen de sleutel gehaald
Morgen kunnen Hans en Nelleke behangen.

Controle bij de internist

's Ochtends eerst bij mijn moeder langs om even wat door te spreken over het Rekerheem, zij heeft een kamer toegewezen gekregen.
Maar nu gaat het wel heel snel en moet ik haar even bewerken dat we dit toch echt gaan doen.
Zelf denkt ze dat ze toch nog wel even in haar oude huis kan blijven, met wat meer hulp.
Na de thee bij mijn moeder naar school toe.

Ik heb een gesprek met Anja over werk hervatting.
Afgesproken dat ik in de maand december niet zo vaak kom, er heerst veel op school (ziektekiemen)
En de komende weken krijg ik het ook druk genoeg met de verhuizing van mijn moeder.
Na de kerstvakantie ga ik dan dagen maken van 8.00-13.00 uur.

Om 13.30 wordt ik opgehaald door mijn broer Hans en gaan we met mijn moeder en schoonzus Nelleke naar het Rekerheem.
We hebben daar een gesprek en bekijken de kamer waar mijn moeder komt te wonen.
Halverwege het gesprek ga ik er vandoor.
Rob komt mij ophalen, want er staat een controle bij de internist te wachten.

Dokter Hendriks loopt vandaag een half uurtje uit, gebeurt hem niet vaak.
De uitslag van de DEXA scan is binnen en er is een voorstadium van botontkalking te zien.
Hier had ik al op gerekend, mijn moeder heeft namelijk ook last van botontkalking.
Dus mag ik aan de zelfde medicijnen als mijn moeder van 80.
Calcium tabletten en vitamine D dagelijks en Fosamax één keer in de week.
Het bloedonderzoek was goed, daar kwam alleen een vitamine D te kort uit.
Daarna heb ik nog even aangegeven dat ik een vervelende hoest heb, dus na het beluisteren van mijn longen (die niet helemaal goed klonken)mocht ik direct even een longfoto laten maken
Morgen belt dokter Hendriks voor de uitslag.

Nog even met mijn broer het één en ander doorgesproken voor mijn moeder want 7 december zit zij al in het Rekerheem.
Dat wordt een druk weekend voor ons.

Een medisch dagje

Vandaag was een dag die in het teken stond van dokters en ziekenhuis.
Vanmorgen eerst bij de huisarts langs vanwege een behoorlijke dikke en pijnlijke knie.
Widok had mij gister in zijn enthousiasme om ver gelopen en aangezien ik door de stijve gewrichten niet zo heel stabiel meer sta, lig je al snel omver.
Met als gevolg een pijnlijke knie.

Daarna door naar het ziekenhuis voor een DEXA-scan.
Met een DEXA-scan kan worden vastgesteld of je botontkalking (osteoporose) hebt. Een DEXA- scan wordt gemaakt met behulp van röntgenstralen. Dit onderzoek wordt ook vaak botdichtheidsmeting genoemd; hierbij wordt gemeten in welke mate het bot de röntgenstralen tegenhoudt. Voor deze meting wordt standaard de wervelkolom en/of de heup gebruikt. Als er sprake is van botontkalking, bevatten de botten minder kalk en laten meer röntgenstralen door.
De uitslag van dit onderzoek krijg ik volgende week van de internist.

Na de DEXA-scan direct door naar de bloedafname om even wat buisjes bloed af te laten nemen.

Thuis even een broodje gegeten en een klein rondje met Widok, want lopen gaat echt moeizaam.
Met de auto naar Heerhugowaard gereden voor een bezoek aan de bedrijfsarts.
Na de kerstvakantie gaan we proberen het uren aantal op te voeren.
Ook ga ik dan beginnen met Herstel en Balans en dat zag hij ook als werk.
Bij de apotheek nog even de ontstekingsremmers opgehaald voor mijn knie en dat waren weer genoeg medische dingen voor vandaag.
Morgen is weer een dag van fysiotherapie.
Lymfedrainage en een intake gesprek bij Herstel en Balans.

Controle bij de radiotherapeut

Vanmorgen rustig aangedaan en om 10.30 op de fiets richting het sporten.
Na het sporten door naar Claudette voor de lymfedrainage.
Er zat nu weer meer vocht in mijn borst, ik had de pleisters er zaterdagmorgen vanaf getrokken en de andere keren deed ik dit altijd zaterdagavond.
Dus het weekend wat meer last van vocht.
Ze heeft de pleisters nu niet op mijn rug maar op mijn borst geplakt.
Zo kan mijn rug even tot rust komen, die was bij de bestraalde huid iets rood door de pleisters.
Om 16.00 uur moesten we in de bunker zijn bij dokter Uppelschoten.
Hij was tevreden over de huid en vroeg hoe het nu met de arimidex (hormoonkuur) ging.
Aangegeven dat de gewrichtsklachten behoorlijk heftig waren, dus waarschijnlijk over op een ander hormoonkuur.
Dit moet ik volgende week maar even overleggen met dokter Hendriks.
Ik hoop dat er iets anders mogelijk is, want of ik dit 5 jaar vol hou!
En een optie om helemaal te stoppen is er eigenlijk niet, de kans is dan veel te groot dat het terug komt en daar heb ik niet echt behoefte aan.

Susanne 17 jaar

Vrijdag 18 november werd onze jongste spruit al weer 17 jaar.
Wat gaat de tijd toch snel.
Donderdag en vrijdag was ik druk bezig geweest om allerlei tapas achtige gerechten te maken.
Dit wilde ze graag eten op haar verjaardag.
Volgens mij was het aardig gelukt, we hadden gehaktballetjes in een tomatensaus, champignons met knoflook, grote garnalen met knoflook, patatas Bravas, salade, paprikaprutje en natuurlijk olijven chorizo, Spaanse ham, stokbrood met tapenade en aioli.
Zelf had ze haar eigen verjaardagstaart gemaakt, een taart die bestond uit 3 lagen.
De taart zag er fantastisch uit en smaakten ook erg lekker, de volgende keer moet er alleen nog iets van slagroom of crème tussen.

Het was dus gister een gezellige en drukke dag, maar gelukkig was de visite heerlijk verdeeld over de middag en avond.

De energie begint gelukkig weer heel goed terug te komen, s'morgens mijn bed uitkomen lukt weer steeds beter.
Woensdag was het mij zelf gelukt om de studiedag over het motiveren van leerlingen bij het NLP in Limmen de hele dag vol te houden.
Het was best een lange dag van 9.30-17.30 maar ik heb het volgehouden.
Dus dit gaat de goede kant op, nu nog wat minder last van stijve en pijnlijke gewrichten en een pijnlijke schouder en romp en dan voel ik mij weer helemaal top.
Hopelijk vallen de volgende 2 weken de uitslagen bij de radiotherapeut en de internist ook niet tegen en ben ik alweer een heel stuk uit de put geklommen en zie ik de rand alweer.

P.s Hier nog een foto van de modeshow met de hele groep, andere kan ik nog niet plaatsen zit copyright op van de fotograaf.
Zodra ik er nog meer heb zal ik ze plaatsen.

11-11-11

Op deze bijzondere datum moet ik maar weer iets schrijven op het blog.
Deze maand staat voor Rob in het teken van het laten groeien van zijn snor.
Hij doet mee aan de actie MOVEMBER
Wij vinden het allemaal niet echt mooi staan, maar ja het is voor het goede doel en in december gaat hij er gewoon weer af.

Het is Movember, de maand die vroeger bekend stond als November en die nu bestemd is om snorren te laten groeien, bewustzijn te creëren en geld in te zamelen voor de gezondheid van de man, in het bijzonder voor prostaatkanker. Ik stel mijn bovenlip gedurende 30 dagen ter beschikking om gezondheid en welzijn van mannen onder de aandacht te brengen. Mijn Mo (Snor) zal het onderwerp van gesprek zijn en zal ongetwijfeld lachsalvo’s opwekken, dit alles om mensen bewust te maken en om geld in te zamelen voor onderzoek naar prostaatkanker.

Waarom ben ik zo betrokken bij de gezondheid van de man?
• Elke 4 uur sterft in Nederland een man aan prostaatkanker
• In Nederland is prostaatkanker bij mannen de meest voorkomende vorm van kanker
• In Nederland krijgen jaarlijks 9500 mannen te horen dat ze prostaatkanker hebben
• In Nederland leven 73000 mannen met prostaatkanker
• In Nederland sterven elk jaar 2500 mannen aan prostaatkanker
• En natuurlijk onze eigen situatie

Ik nodig je uit om mee te doen: door je te registreren via deze link en je snor te laten groeien of door voor mijn snorgroei online een gift te doen op http://mobro.co/Robbedoes

Geld dat via Movember ingezameld wordt maakt een tastbaar verschil voor de levens van anderen, dankzij de Movember Stichting en onze gezondheidspartner, het NKI.

Indien je meer wilt weten over hoe je kan helpen om Movember te steunen, neem een kijkje op de Movember website www.facebook.com/MovemberNetherlands/posts/137713122965317.

Bij voorbaat dank dat je mij wilt helpen om gezondheid en welzijn van mannen onder de aandacht te brengen.

De afgelopen week is een week geweest van vallen en opstaan de energie begint weer iets terug te komen, maar de gewrichtspijnen worden helaas niet minder, zelfs iets meer.
Mijn knieën en handen toen behoorlijk zeer vooral 's morgens en 's avonds.

Woensdagavond mocht Widok naar zijn vriendin Halna, die was loops en mocht gedekt worden.
Woensdag hebben ze heerlijk gespeeld en was ze er nog niet klaar voor.
Dus donderdag weer met het mannetje heen, in de ochtend lukte het nog niet, maar 's middags was het raak.
Vrijdag heeft Netty de fokster Widok nog een keer opgehaald en was het weer raak.
Dus nu maar afwachten of het is gelukt en Halna zwanger wordt.
In januari hebben we dan foto's van de pups van Halna en Widok.

Met mijn moeder en broer naar het Rekerheem

Vandaag weer een paar uurtjes naar school, wat geniet ik van die kinderen.
Het kost mij helaas steeds meer moeite om heen te gaan.
Ik wil zo graag weer lekker helpen, maar merk dat de energie op een dag beperkt is.
Te veel dingen op 1 dag lukt momenteel niet, ik hoop dat het snel wel weer gaat lukken.
Om 13.00 uur mijn moeder opgehaald,ik ging samen met mijn moeder en broer een kijkje nemen in het Rekerheem.
Eerst met mijn moeder even de Mare in en daarna naar het verzorgingshuis.
Ik dacht: Dan ziet ze alvast hoe dichtbij de Mare is en hoe ze er moet komen vanuit het Rekerheem.
De lift bij van Haren was eerst nog even uitzoeken hoe hij werkte, maar dat hadden we al snel door.
Na een boodschapje bij Deen gingen we weer richting het Rekerheem waar Hans al zat te wachten.
Wij werden vriendelijk te woord gestaan door medewerkster van het Rekerheem en alles werd doorgesproken.
Ook kregen we nog een rondleiding door het huis en mochten we een kamer van een bewoonster bekijken.
Het zag er allemaal mooi en verzorgd uit.
We krijgen nog even bedenktijd, of we mijn moeder ook op een drempel lijst willen zetten, ze is dan nog sneller aan de beurt.
Je moet dan wel zorgen dat ze er binnen 13 dagen zit.
Dat gaat ons vast wel lukken.
Nu maar hopen dat ze er snel terecht kan.

Een mooie herfstdag

Vanmorgen een heerlijk rondje met Widok in het Bergerbos gewandeld.
Wat is de natuur op het ogenblik mooi, de kleuren pracht in het bos is een lust voor het oog.
En de paddenstoelen en het mos zijn prachtig.

Het was gewoon warm in het bos, de winterjas kan weer even verruild worden voor de zomerjas deze week.
En ons mannetje zie je echt genieten in het bos, hij kan heerlijk rennen en af en toe uitrusten.

Na het bos doorgereden naar de fysio en het sporten.
Claudette vond dat de lymfe drainage d.m.v. massage niet genoeg effect had en heeft nu ook
lymftaping toegepast.
Op mijn rug heeft ze 4 banen tape aangebracht.

De werking van de tape is sturen en stimuleren: Het oedeem heeft de eigenschap om zich langs de aangebrachte tape te verplaatsen. Door de speciale wijze van aanbrengen stimuleer je de verplaatsing van het oedeem in de richting van de lymfknopen die nog wèl functioneren. Dus daarheen, waar we het graag willen hebben.

Omdat de tape een dag of vijf kan blijven zitten, ook tijdens het douchen, is er gedurende die tijd dus sprake van een 24-uurs behandeling!
Hopelijk wordt het vocht in mijn borst en oksel hier door minder.
Mijn arm heeft gelukkig nog weinig last van vocht.

Na het tapen een uurtje aan het sporten geweest en toen was ik behoorlijk moe, dus maar naar huis en niet bij de kinderen van de klas langs.
Morgen lukt het vast wel weer, dan hoef ik nergens heen.

Boezemvriendinnendag en Ontboezemingen.

Gister was een dag die in het teken van borstkanker stond.
Genieten, verwend worden, overpeinzingen, stralen en een lach en een traan.
Het was een dag waar ik erg van heb genoten.
Om 11.15 fietst ik samen met Ans naar Victoria plaza, wij gaan samen naar de boezemvriendinnendag.
Deze dag wordt georganiseerd door Paula Bosch, voor vrouwen die borstkanker hebben, of hebben gehad.
In de sportschool worden we hartelijke verwelkomd door Paula en heel veel vrijwilligers en maken we kennis met de andere dames.
Een aantal dames ken ik van het sporten en ook een oud collega kom ik tegen.
Ook bij de vrijwilligers zijn er een aantal mensen die ik ken, Loes een collega van mij,Paula een ouder van school en Minka de vrouw van een collega van Rob, wat is de wereld toch klein.
Na de begroeting gaan we ons omkleden voor de sportles, die is nog best pittig, ondanks dat ik iedere week sport.
Vooral het stukje balans is erg lastig, maar dat vinden heel veel andere dames ook.
Paula had vooraf ook gezegd, doe alles naar eigen vermogen en luister naar je lichaam.

Na het sporten, frissen wij ons lekker op onder de douche.
Dit is best wel even wennen, de eerste keer onder de douche met andere dames.
Maar alles went en iedereen zit in het zelfde schuitje.
Als iedereen weer lekker fris en fruitig is, mogen we naar boven voor de high tea.

Het ziet er allemaal heerlijk en mooi uit,leuke theepotten op de tafels en gezellige bloemetjes.
Lekkere sandwiches met zalm en carpaccio, hapjes met spinazie en feta en mooie cupcakes.
Wat een verwennerij!!
We beginnen met een glas prosecco en toosten op Paula en al haar vrijwilligers en op het leven.

Josje, een lotgenoot vertelt een mooi verhaal over hoe zij alles beleeft heeft.
Zij heeft ook een boek geschreven: Het heet De Eentietige Bandiet.
Een eenarmige bandiet is een gokautomaat. Ik ben dat ook, met eenmaal de diagnose kanker op zak. Ik heb twee armen. En sinds een klein jaar nog maar één tiet.
Zij vertelt alles zo herkenbaar, we zijn er stil van.

Na de high tea worden we mooi opgemaakt door de visagistes en onze haren worden gedaan door de kapsters.
Met mijn haar kunnen ze niets denk ik, maar ze gaan er toch mee aan de gang.
En wat voelt dat weer heerlijk, lekker dat gefrunnik op je hoofd.
De kleding halen we bij Denise van Manjefiek mode en dan zijn wij omgetoverd in mannequins.
Wat ziet iedereen er prachtig uit en wat stralen we allemaal.
Maar nu de modeshow nog lopen, iedereen wordt een beetje zenuwachtig.
Nadat Paula nog even uitgelegd heeft wat de bedoeling is, zijn we er allemaal klaar voor.
De zaal zit vol en de show kan beginnen.
Rob en Hendrik de man van Ans komen naar ons kijken.
Als ik aan de beurt ben, valt het eigenlijk best wel mee, volgens mij loop ik heerlijk te stralen en geniet van mijn moment.
Met z'n allen gaan we nog op de foto en dan komt er een eind aan deze leuke verwendag.
We krijgen nog een aantal tasjes mee, met bonbons,een sjaal, waardebonnen en monstertjes enz.
Paula, alle vrijwilligers en sponsors bedankt voor deze heerlijke dag, ik heb er ontzettend van genoten

's Avonds ga ik samen met Rob naar theater de Beun in Heiloo, daar speelt het humoristisch drama Ontboezemingen.
Dit is een verhaal van 5 verschillende vrouwen.
Ze kennen elkaar niet,ze hebben elkaar zelfs nog nooit ontmoet.
Maar één ding hebben ze met elkaar gemeen: ze hebben alle 5 borstkanker.

Het was een schitterend stuk, met heel veel herkenbare dingen zoals de appeltaart.
En ook confronterend:zoals het gedeelte over de chemo, zonder woorden zo veelzeggend.
Ook vol humor: ik heb hier zo geen tijd voor.
Ontroerend: de muziek en tranen bij het laatste lied Mis me niet.
Ik hoop dat dit stuk de Avro toneel publieksprijs heeft gewonnen waar ze voor genomineerd zijn.
Ze verdienen het, het was in één woord ontroerend.

Soms is namaak beter

Vanmorgen lukte het mij om op tijd mijn bed uit te komen, dus na het ontbijt naar school gefietst.
Maandag hadden de kinderen al gevraagd of ik naar de kapper geweest was.
Het ziet er nu heel anders uit dan met pruik, de kinderen van deze groep wisten niet dat ik een pruik droeg.
Ik had ze daarom belooft dat ik mijn pruik de volgende keer dat ik kwam zou meenemen.
Dat wisten ze nog en het eerste wat ze vroegen toen ik binnen kwam was:"Heb je je pruik mee?"
De kinderen hebben de pruik allemaal goed bekeken en er aan gevoeld en ook aan hun eigen haar.
Ik moest hem ook nog een keer opzetten en één kind zei:"Zooo ben je juf Karin".
Dus soms is namaak beter.
Daarna lekker in de klas geholpen en nog een aantal kinderen getoetst.
Ook mijn gezicht met en zonder pruik nog even in groep 4 laten zien.
Daar wilde ze ook allemaal wel even voelen en hadden ze ook nog wel wat vragen.
Wat zijn ze dan heerlijk open en eerlijk.
De kinderen van de hogere groepen weten al vaak niet meer hoe ze moeten reageren, ze kijken je aan maar durven niets te zeggen.

Om 13.45 moest ik in Heerhugowaard zijn bij de Arbo Unie, na even zoeken en vragen had ik het gevonden.
Er staat namelijk niets op het gebouw van het diagnostisch centrum Heerhugowaard waar ze bij inzitten.
Met de bedrijfsarts alles rustig doorgesproken, ik had alleen nog maar telefonisch contact met hem gehad.
Hij vind het wel een goed idee als ik aan het programma herstel en balans mee ga doen.
Voor uitleg over het programma klik hier
Dus ga ik mij de komende maand even oriënteren wat de mogelijkheden zijn.
Voorlopig rustig aan doen en af en toe een paar uurtjes in de klas helpen.
Het gaat mij eigenlijk veel te langzaam, maar ik merk ook dat 2 dagen een paar uurtjes helpen genoeg is.
In de nieuwsbrief van school schreef ik: Hopelijk wil mijn lijf net zo snel als mijn hoofd.
Ik merk dat mijn hoofd nog steeds sneller wil dan mijn lijf.
Maar ik kan nu wel al beter keuzes maken en niet alles op 1 dag willen doen.
Morgen is er weer een nieuwe dag en dan maak ik wel af waar ik niet aan toe kwam.

Kleding uitzoeken voor de modeshow

Vanmorgen weer rustig aan opgestart,ik wilde eigenlijk wel naar school maar vond het te laat om nog te gaan.
Dus morgen proberen we het opnieuw,kijken of het mij dan lukt om eerder mijn bed uit te komen.
Dan hoef ik in ieder geval niet met de hond te lopen, dat doet Lonneke.
Om 12.30 met Ans mijn buurvrouw naar Bergen gefietst.
Bij Manjeviek mode in Bergen mochten wij onze outfit uitzoeken voor de boezemvriendinnendag van aankomende zaterdag.
Om een idee van deze dag te krijgen klik hier

We zijn allebei geslaagd en kunnen zaterdag in de modeshow meelopen.
Dit vinden we beide best wel eng, maar dat zal voor alle andere dames ook zo zijn.
Een aantal dames hebben wij al gesproken en die vonden het inderdaad ook wel spannend.
Het wordt zaterdag vast een leuke dag met z'n allen en we laten ons lekker verrassen en verwennen.

Een rustig weekje

Het is al weer een week geleden dat ik wat heb geschreven en ik had belooft om iedere week nog iets te vertellen over mijn belevenissen.
De afgelopen week heerlijk rustig aan gedaan,ieder dag heerlijk uitgeslapen rond 8.30 mijn bed uit i.p.v 7.00 uur.
Eerder lukt het mij ook niet om er uit te komen,het is ook nog zo donker en mijn bed is nog zo lekker warm.
En de vermoeidheid speelt ook nog parten.
De wond in mijn oksel is gelukkig weer helemaal dicht, alleen bij het litteken is het nu erg rood.
Ik probeer het nu met de zelfde pleister die ik ook in mijn oksel heb gebruikt, maar of dat gaat lukken.

Ik heb de afgelopen week lekker veel gewandeld met Widok, hij mag nu weer heerlijk los op het strand, in het bos en bij het Geestmerambacht.
Het wandelen is meteen goed voor mijn stijve gewrichten, die stijve gewrichten zijn weer een bijwerking van de hormoon therapie
Af en toe voel ik mij wel 80 i.p.v 50.
Hopelijk wordt dit nog minder, want de komende 5 jaar zit ik vast aan de hormoon therapie.

Zaterdag zijn we gezellig naar onze vakantie vrienden in Deventer geweest en zondag hebben we nog een leuk ritje met de Jaguar gemaakt naar Edam en daar heerlijk op een terrasje van de zon genoten.

Herfstvakantie

De titel zegt al genoeg, dit is een week van luieren.
Susanne kan lekker uitslapen, Lonneke helaas niet.
Haar wekker ging om 6.45, zij moest de trein van 8.00 uur hebben.
Deze week moet zij gewoon 3 dagen naar school.
Ik hoef deze week niet naar school, dus voelt het voor mij ook een klein beetje als vakantie.
Ik moet natuurlijk helemaal nog niet naar mijn werk, maar ik vind het veel te leuk om heen te gaan, de kinderen geven zo heerlijk afleiding.
Maar het hele behandel traject begint er nu toch wel een beetje in te hakken.
Dus een week even weinig moeten is toch wel erg lekker.
Rob ging vanmorgen fietsen en ik ging naar de fysio en het sporten.
Vandaag ging het weer een stuk beter.
Bij thuiskomst bleek dat Susanne heel lief bezig was geweest.
De afwas van gister had ze weggewerkt en beneden gestofzuigd, heerlijk zo grote dochter.
Na de lunch een rondje om met Widok, lekker de wind door mijn haren voelen.
Sinds zaterdag heb ik besloten om zonder pruik door het leven te gaan.
Het is nog wel kort, maar het voelt heerlijk zonder pruik.
Het was wel even een stap om te nemen, maar iedereen zei: dat het makkelijk kon, dus de stoute schoenen maar aangetrokken.

Widok bundessieger

Zaterdagmorgen stond eerst de wekelijkse training van Widok weer op het programma.
Ik merk dat het mij wel steeds meer moeite kost om op tijd uit bed te gaan.
Ik heb ook op de club aangegeven, dat ik geen wekker zet en zie of ik op tijd wakker wordt.
Gelukkig was Rob op tijd thuis en liep eerst een klein rondje met Widok, kon ik mij nog even rustig aankleden en mijn dagelijkse oefeningen van de fysiotherapeut doen.
Daarna op weg naar Heerhugowaard, hij deed het vandaag een stuk beter dan vorige week.

Rob weggebracht naar Heiloo, de Jaguar kon weer opgehaald worden en zelf doorgereden naar het Maalwater.
Ondertussen Sylvia gebeld en Ella vond het wel leuk om Widok weer eens te zien, dus kwam ze met Ella ook naar het Maalwater.
Met z'n drieën gezellig een rondje gewandeld en Widok heeft zich prima vermaakt met Ella en de andere honden.

Rond 16.15 mijn moeder opgehaald, die vierde haar 80ste verjaardag bij grand cafe de Kleine Waarheid.
Rond 17.00 druppelde de eerste gasten binnen en konden we proosten op de jarige.

Het eten was heerlijk echt een aanrader en de bediening voortreffelijk.
Wij gaan hier zeker nog een keer genieten van een heerlijk diner.

Zondag

Ging de wekker voor Rob erg vroeg(5.45)ik draaide mij nog lekker even om.
Rob zou met Piet(de fokker van Widok)naar een honden show in Dortmund gaan.
Daar heeft ons mannetje het voortreffelijk gedaan, hij is bundessieger geworden.
Dat is een Duitse titel en betekend gewoon beste reu.
Ook heeft hij een internationaal punt te pakken en 2 bekers.
We mogen wel een prijzenkast voor hem aanschaffen.
Op de site van Rob staat de hele dag beschreven.
Susanne had vanmorgen voor een lekker ontbijt gezorgd en een kopje thee op bed.
Zelf heb ik vandaag niet heel veel gedaan, de vermoeidheid begint nu pas te komen denk ik.
En mijn arm wordt er ook niet echt beter op.
Hopelijk gaat dit weer snel over.

1000 borstenbeurs

Vanmorgen kreeg ik van Rob een lekker kopje thee op bed.
Hij hoefde vanmorgen niet zo vroeg te beginnen, was laat thuis vannacht
Dus rustig opgestart en daarna met Widok naar het Geestmerambacht, wat is het daar toch mooi, volgende keer neem ik mijn fototoestel maar een keer mee.
Thuisgekomen nog even rustig gezeten en daarna door naar sporten.
Het sporten ging vandaag minder goed, ik heb behoorlijk last van mijn arm en de conditie was vandaag ook een stuk minder dan maandag.
Volgende week maar kijken of het dan weer beter gaat.
Na het sporten naar Claudette voor de lymfedrainage en fysiotherapie.
De beweeglijkheid in mijn schouder begint minder te worden, dus thuis maar hard oefenen.

Om 14.45 met Ans een buurvrouw op de fiets gestapt en naar de Waerdse Tempel gefietst.
Daar werd voor de 2 de keer de 1000 borstenbeurs gehouden.

Een informatieve entertainmentbeurs over borsten en borstkanker

De mammacare-teams van de ziekenhuizen in Noord-Holland Noord organiseren in oktober de beurs duizend Borsten. De beurs is voor iedereen die geïnteresseerd is in de gezondheid van zijn of haar borsten.

Niet alleen borstkankerpatiënten, maar ook familie, vrienden, buren, collega’s en andere belangstellenden vinden bij duizend Borsten een aantrekkelijk programma vol informatie en entertainment. Naast informatie over gezonde borsten, mastopathie, borstkanker en de behandeling van borstkanker zijn er modeshows en boeiende lezingen. Op het medisch plein staan artsen en specialisten klaar om op alle mogelijke vragen antwoord te geven. Uiteraard zijn er ook ervaringsdeskundigen aanwezig. Aandacht voor het uiterlijk en het lichaam is er door visagisten, masseurs en voedingsadviseurs. Professionele fotografen maken bijzondere portretten die de bezoekers gratis thuisgestuurd krijgen.

Het was een beurs, met heel veel leuke en interessante lezingen een fantastische modeshow met mooie lingerie, badpakken en kleding en heel veel informatie.
Ans en ik zijn ook nog samen op de foto geweest, met en zonder pruik.
Als ik de foto heb, zal ik hem op het blog plaatsen.
Hier onder volgt het programma:

PROGRAMMA

15.00 uur: Feestelijke opening door Quinty Trustfull en professor Bob Pinedo op
het hoofdpodium.
15.30 uur: Borstkanker heden en toekomst, presentatie door dr. Carolien Smorenburg in de Rode Zaal.
16.00 uur: Kanker in het gezin en kankerspoken, presentatie door psycholoog
Nel Kleverlaan in de Rode Zaal.
16.30 uur: Prachtige modeshow georganiseerd door Nelly Teensma Body Care
uit Sint Pancras, Koning Bodyfashion uit Beverwijk en Mia J.T.Engelbregt praktijk mammacare uit Hoorn op het hoofdpodium.
16.30 uur: Een nieuwe borst, lezing van professor dr. Paul van Zuijlen, plastisch chirurg in de Rode Zaal.
17.00 uur: Omgaan met tegenslag, presentatie door Olympisch Kampioen
Maarten van der Weijden in de Rode Zaal.
18.00 uur: Seks na de behandeling van borstkanker, lezing door seksuoloog
Woet Gianotten in de Rode Zaal.
19.00 uur: Kanker en Werk, hoe nu verder?, presentatie door Edith Idoe van ‘Stap Nu’
in de Rode Zaal.
19.00 uur: Prachtige modeshow georganiseerd door Nelly Teensma Body Care uit
Sint Pancras, Koning Bodyfashion uit Beverwijk en Mia Engelbregt uit Hoorn op het hoofdpodium.
19.30 uur: Omgaan met tegenslag, presentatie door Olympisch Kampioen
Maarten van der Weijden in de Rode Zaal.
20.30 uur: Feestelijke afsluiting door de souldiva’s van Big, Black & Beautiful.

Rond 20.45 stapten wij weer op de fiets,na een geslaagde en gezellige middag.
Vooral de lezing van Maarten van der Weijden sprak mij ontzettend aan, wat heeft die man veel gedaan om tot deze prestatie te komen, in één woord fantastisch.

Mam 80 jaar

Vanmorgen moest ik voor controle van de bestralingswond naar dokter Uppelschoten.
Hij was erg tevreden en vond dat ik het voortreffelijk gedaan had.
Hij verwacht dat de wond in mijn oksel met 10 dagen dicht is.
Ik hoop dat hij gelijk heeft, want het voelt niet echt prettig.
Ook kreeg ik van hem een formulier voor de verstrekking van de pleisters.
Deze direct opgehaald bij de apotheek, kreeg ze uiteindelijk mee.
Het was nog niet het juiste formulier.
's Middags moest ik met mijn moeder weer naar de fleboloog en kon ik haar meteen feliciteren met haar 80 ste verjaardag.
Wij vieren dit zaterdag met een etentje, maar om dit nu helemaal niet te vieren.
Lonneke was 's morgens al bij oma geweest met een cadeau en cup cakes.
En mijn broer Hans en schoonzus Nelleke kwamen rond 4 uur ook nog even langs met de rest van de cadeau's.
Zo werd mam toch nog lekker verwend.

Laatste bestraling en lampionnenoptocht

Lonneke zou vanmorgen meegaan naar de laatste bestraling.
Susanne was gister al mee geweest en beide hebben ze uitleg gehad over de bestraling.
Rond kwart voor negen klom ik van de tafel en zei:"zo nu ben ik genezen".
Rob zei dit 14 jaar geleden ook, de verpleegkundige reageerde direct met: "dat is nog niet zeker hoor".
Waarop Rob zei: "dan ga ik wel weer liggen".
Dit verhaal had ik verteld aan de radiologische laboranten, ze wenste me veel geluk en een spoedig herstel en hoopte dat ik net zo veel geluk had als mijn man.
De bunker verlaten en met Lonneke bij Elhorst lekker iets gedronken om te vieren dat het de laatste keer was.

Hierna ging ik door naar Claudette voor de lymfedrainage en het sporten en Lonneke ging naar de opticien voor haar lenzen.
s'Middags boodschappen gedaan en voor taxi chauffeur gespeeld en nog even de verzekering en de apotheek gebeld.
Deze doen een beetje moeilijk over de pleisters.
Ze worden vergoed, maar volgens de apotheek alleen met een machtiging.
Het ziekenhuis wil deze machtiging niet geven en Univé zegt dat het niet nodig is.
Maar de apotheek geeft de pleister niet zonder machtiging.
Snap jij het, snap ik het.
Dinsdag zelf maar even vragen aan dokter Uppelschoten, ik denk dat hij de machtiging zo af geeft.

's Avonds was de jaarlijks terugkerende lampionnenoptocht van groep 3, het is altijd een heel leuk gezicht al die lichtjes en gespannen gezichtjes, want het is best spannend in het donker. Gelukkig stonden we dit jaar in vak 1 en waren we lekker snel terug ook doordat de route was ingekort vanwege het slechte weer.
Na afloop gezellig nog even wat gedronken.
Terug naar huis kreeg ik nog een lekkere stortbui, dus kwam ik drijfnat thuis.
Direct onder de douche gedoken en de strepen van de bestraling er af geboend.
Zo weer een hoofdstuk afgesloten.
Ik ben nu lang genoeg ziek geweest en wil de draad van het normale leven zo snel mogelijk weer oppakken samen met Rob en de meiden.
Hopelijk gaat ons dit snel lukken en ligt deze donker periode snel achter ons.
Alle lezers van dit blog hebben daar ook aan meegewerkt en steunde ons in de afgelopen periode.

EEN KLEIN BEETJE AANDACHT
SOMS EEN LACH EN EEN TRAAN
EEN HAND OP JE SCHOUDER
DICHT TEGEN JE AAN
DAT HEEFT IEDER NODIG
DIT KLEINE GEBAAR
HET GEEFT ZOVEEL VREUGDE
ALS JE DIT DOET VOOR ELKAAR

Dit heeft iedereen om ons heen gedaan en dit is niet in woorden uit te drukken, hoe goed ons dit heeft gedaan.
Ik zal nu misschien iets minder vaak op het blog schrijven, maar zal proberen 1 keer per week iets van mijn belevenissen op te schrijven.
Dit blog heeft mij zelf ook heel goed gedaan, om alles van mij af te schrijven.

Een bestralingswond

Gelukkig kon ik vanmorgen iets langer blijven liggen, ik had om 9.10 uur de eerste afspraak in het ziekenhuis.
Ik moest eerst naar de weekcontrole en daarna bestralen.
Maar dokter Uppelschoten liep uit, dus werd ik eerst opgeroepen voor het bestralen.
Ik gaf bij de bestraling aan dat dokter Uppelschoten, gister eigenlijk al zou kijken naar de rode plek in mijn oksel.
Dit zou nou na de bestraling gebeuren, het was wel erg rood maar niet stuk.
Het bestralen kon gewoon doorgaan.
Eén keer in de week worden er ook controle foto's gemaakt en dat was vandaag ook nodig.
Maar halverwege had het apparaat er geen zin meer in.
Er werd gevraagd of ik zo stil mogelijk wilde blijven liggen, ze dachten dat ze het snel konden herstellen.
Na een minuut of 5 deed het apparaat het gelukkig weer en verliep de rest zonder storingen.
Hierna mocht ik weer plaatsnemen in de wachtkamer voor de weekcontrole.
Dokter Uppelschoten was nog steeds erg tevreden, ik doe het nog steeds erg goed.
Alleen de plek in mijn oksel was iets minder, het kwam echt door de bestraling.
Hierna mocht ik nog even naar de assistente, zij heeft een speciale pleister op de wond geplakt.
Ik moest even bij mijn verzekering navragen of deze werden vergoed.
Deze pleisters zijn namelijk een beetje duur, per doos kosten ze 140,- en er zitten er 5 in.
En daar doe ik dan 5 dagen mee
Gelukkig worden ze wel vergoed door Univé.

's Middags met Widok naar het Geestmerambacht en daarna met mijn moeder naar het nieuwe centrum van Oosterwal.
Haar been ligt weer eens open en zij moest naar de fleboloog.
Dit zal wel weer een tijd gaan duren, haar been is weer mooi ingepakt van haar tenen tot haar knie en volgende week mogen we weer terug komen.
Kijken hoelang het lukt om mee te gaan en anders schakelen we de thuiszorg in.
Waren ze daar niet zo enthousiast over, maar als het niet anders kon, dan moest het maar.

Samen met mijn moeder nog een kopje gedronken en daarna heb ik haar naar de verjaardag van mijn broer Hans gebracht.
Ik ga vanavond samen met Rob.

Genieten van een zonnig weekend

Zaterdagmorgen heerlijk uitgeslapen, de honden training in Heerhugowaard ging vandaag niet door.
Dus voor de verandering niet om 7.00 uur mijn bed uit, maar rond 9.45 uur.
Ik merk dat ik de laatste dagen steeds moeilijker mijn bed uit kom en aangezien ik bijna altijd vroeg in het ziekenhuis moet zijn gaat de wekker iedere dag rond 7.00 uur.
Ook begin ik van de hormoon therapie steeds stijvere gewrichten te krijgen, dus echt soepel stap ik niet meer uit mijn bed.
Met Rob nog even naar Heiloo gereden, de Jaguar moest naar de garage voor het jaarlijkse onderhoud.
Daarna heerlijk in de tuin genoten van het mooie weer.
's Avonds Gitte en Jan Kees opgehaald en naar de Zilte Zoen in Schoorl gereden, waar we gezellig hebben gekletst onder het genot van een heerlijk 3 gangen diner.

Zondagmorgen mocht Rob uitslapen en was het mijn beurt om een Widok uit te laten.
Dit is absoluut geen straf, ik vind het heerlijk om 's morgens vroeg met hem buiten te zijn.
En met dit weer is het helemaal fantastisch en zo lekker rustig, echt genieten.
Na een ontbijt met z'n drieën, Susanne was bij een vriendin blijven slapen, mijn boek uitgelezen.
Daarna met Widok naar het Geestmerambacht, vanaf 1 oktober mogen de honden daar weer los.
Maar aan de kant waar ik normaal mijn auto altijd parkeer was het wel erg druk en ook in de baai.
Dus maar even naar de andere kant gereden waar de honden het hele jaar los mogen.
Om Widok nu over de handdoeken te laten rennen, leek mij niet zo goed idee.
Heerlijk in de tuin gegeten, wie had dat nog gedacht op 2 oktober.

Een leuke kleurige teamdag van de Kennemerpoort

Op het programma van vandaag stond de teamdag van de Kennemerpoort.
Deze begon om 8.30 maar dat ging mij niet lukken.
Ik moest eerst naar het ziekenhuis voor de bestraling, dus schoof ik iets later aan in de kring.
De rest van het team had toen al 1 spel gespeeld en kreeg wat uitleg over de 4 kleuren waar het vandaag allemaal om draaide.
Iedereen had thuis stellingen ingevuld.
Het waren 25 blokken met 4 stellingen, waarbij je moest aangeven wat het meest bij jou past, het minst en de 2 andere stellingen een cijfer moest geven tussen de 1 en de 5.
Hier onder staat zo blok:

Teamgericht en impulsief
Nauwkeurig en rationeel
Gelijkmatig en vriendelijk
Taakgericht en direct

En aan de hand van de ingevulde lijsten, werd je ingedeeld bij een kleur.
Zodat je, je collega's beter kan begrijpen waarom ze zo reageren.
Dit alles heeft te maken met je eigen persoonlijke gevoel.
Het was erg interessant, ik had als overheersende kleur groen en mijn duopartner Sylvia ook.
We hadden ook nog allebei dezelfde score, daarom passen we zo goed bij elkaar.

Na een heerlijke lunch vertrok de rest van het team naar het bos, om daar met de boswachter boompjes om te zagen.
Ik ging naar Claudette voor de lymfedrainage en daarna naar huis om in de tuin nog even lekker te luieren voor dat de rest van het programma volgde.

Om 16.00 stapten ik weer op de fiets om naar partycentrum de Hertenkamp te fietsen in de hout.
Daar hadden we nog een gezellig samenzijn met een borrel en een hapje, gevolgd door een warm en koud buffet.
Het was heerlijk en erg gezellig.