Een emotionele week

De afgelopen week stond in het teken van vreugde en verdriet.
Donderdag 21 juni is mijn moeder op 80 jarige leeftijd overleden.
Zij kon helaas de kracht niet meer vinden om te revalideren na haar gebroken heup.
Een nieuwe heup was door de ontsteking in haar heup en haar al gehele conditie niet mogelijk en het leren lopen zonder kop in haar heup zag zij niet zitten.
Zij vond het vreselijk om haar zelfstandigheid kwijt te zijn.
Ook had zij heel veel pijn van alle doorlig plekken.
De dag voordat ze stierf heb ik nog een fijn gesprek met haar gehad, ze vroeg of ze een goede moeder was geweest.
Tijdens de crematie heb ik het volgende gedicht voorgelezen om uitdrukking te geven aan mijn gevoelens voor mijn moeder.

Ik heb mijn moeder niet verloren
daarvoor gaf zij mij teveel,
wat zij mij zei, dat blijf ik horen
van wat ik ben, is zij mijn deel.
Ik kom haar overal nog tegen
in wat ik doe, in wat ik laat,
zij was en blijft voor mij een zegen,
waarvan het spoor steeds verder gaat.

Zaterdag 23 juni was onze neef Bart jarig, oma´s oudste en enige kleinzoon.
Op 25 juni hadden wij de condoleance van mijn moeder en waren wij zelf 26 jaar getrouwd en haalde Lonneke heel knap in 1 jaar haar propedeuse.
Wat ben ik trots op zo knappe dochter.
Helaas is zij weer uitgeloot voor geneeskunde, dus heeft ze besloten de opleiding verpleegkunde af te maken.
Woensdag 27 juni stond in het teken van spanning, Susanne zou vandaag horen of zij haar herexamen scheikunde had gehaald.
Zelf geloofde zij er niet in en was er heilig van overtuigd dat ze was gezakt.
Maar toen om 11.00 uur het verlossende telefoontje kwam, bleek zij gewoon geslaagd te zijn.
Dus ballonnen, de vlag uit, taart en champagne.
Maar dit alles voelt zo dubbel.
Susanne zei zelf ook "Nu weet oma niet dat ik geslaagd ben"

Donderdag 28 juni was de dag van de crematie.
Wij hebben op een mooie manier samen met haar vriendinnen, kennissen en onze vrienden en kennissen afscheid van haar genomen.

De kleinkinderen mochten oma nog voor de laatste keer in het licht zetten, door het ontsteken van de kaarsen rond haar kist.
Daarna heb ik zelf iets vertelt over de laatste dagen van mijn moeder en een gedicht voorgelezen.
Hierna volgde er een muziekstuk: Geen kind meer van Karin Bloemen.
Hans vertelde nog een paar dingen uit haar vroegere leven.
Lonneke speelde voor oma nog een heel mooi nummer op de piano.
Het laatste muziekstuk was Harry´s game.

Zelf zijn wij toen nog met z´n tienen om de kist gaan staan en hebben tijdens het mooie lied Tears in Heaven gespeeld op een panfluit(daar hield mijn moeder van)afscheid van haar genomen.

Hierna was er koffie en thee met bonbons en gesprekken met alle lieve vrienden en kennissen.
Wat voelt het ontzettend goed, dat er zo veel mensen komen, om je tot steun te zijn.
Na de koffie en thee zijn wij met z´n tienen( het gezin van mij broer en ons gezin met aanhang) als afsluiting heerlijk wezen eten bij Linke Loetje in Schagen.

Het leek mij wel een goed idee om dit 2 keer per jaar te blijven doen op de verjaardag van mijn vader en moeder.
De laatste schakel tussen mijn broer en mij is nu helaas ook verdwenen.

Zondag 1 juli ben ik zelf nog jarig, maar dat slaan we maar een jaartje over.
Dit doen we even met z´n vijven, hopelijk is het een beetje knap weer, dan kunnen we heerlijk genieten van mijn cadeau (barbecue).

Maandag 3 juli vindt dan nog de diploma uitreiking van Susanne plaats daarna kunnen we terug kijken op anderhalve week vol emoties.
En dit samen met heel veel lieve familie, vrienden, kennissen, buren en collega's afsluiten.

Wat ligt verdriet en vreugde toch dicht bij elkaar.