Een wijs besluit

Zoals jullie in het vorige blog bericht al lazen, ging het helaas wat minder.
Een van de laatste regels waar ik aangaf, dat het al veel beter ging en ik de zon weer zag schijnen, was wel iets te rooskleurig.
Ik wil dat allemaal wel heel graag, maar helaas mijn lijf niet.
Na veel wikken en wegen heb ik daarom besloten tijdelijk 1 dag minder te werken.
Mijn collega's Sylvia en Jessica gaan deze dag overnemen.
Want nog een ander gezicht voor de klas vond ik te veel.
Ik weet wel, dat ik dan weer niet aan mij zelf denk, maar aan de kinderen.
Maar dat is nou eenmaal de aard van het beestje.
En als deze top collega's het niet hadden willen overnemen, dan was de beslissing veel moeilijker geweest.
Ik was dan ook wel minder gaan werken, want mijn lijf zei letterlijk stop.
Maar nu was het besluit een stuk makkelijker.

Ik ben ook heel blij met alle mensen die achter mij staan en aangeven dat dit de juist beslissing is.
Rob verwoorden dit heel mooi op facebook.

Applaus en een diepe buiging.
Thuis krijg je onze steun en helpt Lettie je ook nog.
Samen krijgen we je er wel weer boven op.
In een iets ander tempo dan dat je zelf zou willen, maar boven komen doe je.

Dat tempo is voor mij juist de moeilijkheid.
Het voelt van mijn kant als falen.
Mijn lichaam laat mij weer in de steek.
Maar vanaf nu ga ik veel beter luisteren naar mijn lijf, want dit wil ik niet nog een keer.

Ook waren er de afgelopen dagen leuke dingen zoals de lampionnenoptocht van groep 3, de 8 oktober optochten en de propedeuse uitreiking van Lonneke.

Dit gedicht vond ik op internet en vond het wel heel toepasselijk.


Wals

Ik ben moe
Doodmoe
Geplet als gras
Van operaties en kuren

Waar is de vrouw
Die ik was
Zo bruisend, energiek
Voor wie geen berg
Te hoog was
Ik zoek haar overal
Maar vind alleen haar schaduw

Een vrouw die leren moet
Blij te zijn
Met het beklimmen
Van lage heuvels
Die leren moet
Geduld te hebben
Terwijl ze trappelt
Van ongeduld

Een vrouw
Wier geest en lichaam
Niet meer in de pas lopen
Die zich letterlijk
Neer moet leggen
Bij haar moeheid

In hoop en het
Vertrouwen
Dat ze net als het gras
Weer opveren zal
En dan zelf weer
Walsen kan.

Weer een update

Helaas ging het de afgelopen weken niet zo goed.
De stijgende lijn die er was, is helaas weer verdwenen.
Het afgelopen weekend uiten zich dat in een hele heftige pijn in mijn rug.
Ook had de vermoeidheid al een paar weken toegeslagen en kruip ik tegenwoordig vaak even tussen de middag een uurtje in bed.
Wat de oorzaak van deze terugval is, is niet helemaal duidelijk.

25 september had ik een controle afspraak bij Dr Hendriks en is dit uitgebreid besproken.
Waarschijnlijk heb ik heel erg last van afkick verschijnselen van de prednison.
Waardoor ik vermoeid ben, griepachtig verschijnselen en pijn in mijn rug heb.
Dus is er besloten om weer uitgebreid bloedonderzoek te doen en een botscan.
Ook komen de gewrichtsklachten van de hormoon therapie, na het stoppen van de prednison in alle hevigheid weer terug.
Dus in overleg met de internist heb ik besloten om tijdelijk met de hormoon therapie te stoppen en over een week of 6 eventueel over te stappen op een andere kuur.
Eén die minder gewrichtsklachten geeft.
Want dit medicijn is wel bittere noodzaak, het remt namelijk de eventuele kankercellen die nog ergens rond zwerven.
Maar om nu nog 4 jaar dagelijks met pijn rond te lopen, zag ik niet meer zitten.

Met Dr Hendriks had ik het ook gehad over pijn medicatie maar we waren er niet verder op doorgegaan.
Dus toen de pijn steeds erger werd het ziekenhuis weer gebeld of ik wat kon krijgen.
Maar wat scherts mijn verbazing toen ik vrijdag het medicijn ging ophalen bij de apotheek. Een medicijn wat ik al gebruik en helaas niet helpt.
Dus het ziekenhuis maar weer gebeld, die kreeg ik na 1 uur eindelijk te pakken en toen was er geen arts meer aanwezig.
Dus moest ik het maar via mijn huisarts regelen.
Die zag gelukkig dat ik er helemaal door heen zat en heel veel pijn had.
Hij schreef direct iets heftigst voor: morfine en valium.
En wilde dat ik een foto liet maken van mijn rug, want hij vond het nog wel erg lang duren voordat er een botscan werd gemaakt.

De foto is inmiddels gemaakt en daar is gelukkig niets op te zien.
De pijn in mijn rug is ook al een stuk minder geworden, dus heb ik in overleg met de huisarts besloten de morfine en de valium af te bouwen.
Hopelijk blijft het dan zo goed gaan.

Wat de oorzaak van deze heftige pijn geweest is, daar moet we maar naar gissen.
Misschien is 3 dagen werken nog wel te veel, of is het toch de prednison of is mijn houding verkeerd door de pijn in mijn knie, of is het stress, of misschien wel een combinatie.
Wie het weet mag het zeggen.
Maar gelukkig gaat het nu al weer een stuk beter.
En zie ik gelukkig de zon weer schijnen.
Al hoewel het de laatste tijd wel erg veel regent.

We pakken de draad weer op

Na alle emotie van vorige maand pakken we de draad van het gewone leven weer op.
Lonneke en Susanne zijn beide met 2 vriendinnen naar Spanje geweest.
De ene naar Barcelona en de andere naar Sante Susanna en hebben heerlijk genoten van zon, strand, cultuur en uitgaan.

Rob en ik zijn een weekendje met de Jaguar club op stap geweest.
Een rondje IJsselmeer.Dit was net als vorig jaar weer fantastisch georganiseerd.

De start was in Lelystad en via Marken waar we een rondleiding kregen, reden wij naar Purmerend.

De eerste nacht sliepen wij in het Hampshire golfhotel in Purmerend.


Na een heerlijk ontbijt vertrokken wij helaas weer in de stromende regen voor een rit door West-Friesland.
Wij zijn gelukkig bekend met het mooie landschap in dit deel van Nederland, maar voor de andere equipes was het wel jammer dat het zo hard regende.
Jaguars kunnen daar ook niet zo goed tegen, wij waren al een sierstrip verloren op de dijk Enkhuizen - Lelystad. En onze ruitenwissers hadden ook kuren wilden niet meer uit en later niet meer aan, best lastig met regen.
Maar na de koffie stop in den Oever klaarde het gelukkig op en hebben we de rest van het weekend alleen maar mooi weer gehad.

Na den Oever begonnen we met de foto puzzeltocht, een route door Friesland leiden ons langs de foto's en langs vele mooie dorpjes en bezienswaardigheden.
We hebben het kleinste vissershaventje van Europa bezocht, dit haventje ligt in het dorpje Laaksum.

De tweede overnachting was in het van der Valk Hotel Emmeloord.
Daar kregen we een heerlijk 3 gangen diner en werden we vermaakt door het groot Blokzijls Piraten koor.

De laatste dag reden we via het Nationaal Park de Weerribben naar Schokland, een voormalig eilandje dat symbool staat voor de strijd tegen het water.
Wat leefde de mensen daarin armoede.

Het eindpunt was weer op de Bataviawerf in Lelystad.
En tijdens de prijsuitreiking kregen wij te horen dat we tweede waren geworden.
De prijs is een overnachting in het Burg Golfhotel in Purmerend met een drie gangen diner en ontbijtbuffet.
Dus we kunnen straks weer genieten van een weekendje weg.


Na dit heerlijke weekend moest ik nog 1 week werken, zonder Inge, want per 9 juli ben ik weer voor 100% hersteld gemeld.
Dit ging goed, was wel vermoeiend, daarom ben ik blij dat ik nu vakantie heb.

En de eerste week van de schoolvakantie was natuurlijk helemaal fantastisch, wat een heerlijk weer.
Ik heb de afgelopen week ook lekker veel gefietst, dat was echt genieten met een grote G.
Wat ben ik blij met mijn elektrische fiets.

Een emotionele week

De afgelopen week stond in het teken van vreugde en verdriet.
Donderdag 21 juni is mijn moeder op 80 jarige leeftijd overleden.
Zij kon helaas de kracht niet meer vinden om te revalideren na haar gebroken heup.
Een nieuwe heup was door de ontsteking in haar heup en haar al gehele conditie niet mogelijk en het leren lopen zonder kop in haar heup zag zij niet zitten.
Zij vond het vreselijk om haar zelfstandigheid kwijt te zijn.
Ook had zij heel veel pijn van alle doorlig plekken.
De dag voordat ze stierf heb ik nog een fijn gesprek met haar gehad, ze vroeg of ze een goede moeder was geweest.
Tijdens de crematie heb ik het volgende gedicht voorgelezen om uitdrukking te geven aan mijn gevoelens voor mijn moeder.

Ik heb mijn moeder niet verloren
daarvoor gaf zij mij teveel,
wat zij mij zei, dat blijf ik horen
van wat ik ben, is zij mijn deel.
Ik kom haar overal nog tegen
in wat ik doe, in wat ik laat,
zij was en blijft voor mij een zegen,
waarvan het spoor steeds verder gaat.

Zaterdag 23 juni was onze neef Bart jarig, oma´s oudste en enige kleinzoon.
Op 25 juni hadden wij de condoleance van mijn moeder en waren wij zelf 26 jaar getrouwd en haalde Lonneke heel knap in 1 jaar haar propedeuse.
Wat ben ik trots op zo knappe dochter.
Helaas is zij weer uitgeloot voor geneeskunde, dus heeft ze besloten de opleiding verpleegkunde af te maken.
Woensdag 27 juni stond in het teken van spanning, Susanne zou vandaag horen of zij haar herexamen scheikunde had gehaald.
Zelf geloofde zij er niet in en was er heilig van overtuigd dat ze was gezakt.
Maar toen om 11.00 uur het verlossende telefoontje kwam, bleek zij gewoon geslaagd te zijn.
Dus ballonnen, de vlag uit, taart en champagne.
Maar dit alles voelt zo dubbel.
Susanne zei zelf ook "Nu weet oma niet dat ik geslaagd ben"

Donderdag 28 juni was de dag van de crematie.
Wij hebben op een mooie manier samen met haar vriendinnen, kennissen en onze vrienden en kennissen afscheid van haar genomen.

De kleinkinderen mochten oma nog voor de laatste keer in het licht zetten, door het ontsteken van de kaarsen rond haar kist.
Daarna heb ik zelf iets vertelt over de laatste dagen van mijn moeder en een gedicht voorgelezen.
Hierna volgde er een muziekstuk: Geen kind meer van Karin Bloemen.
Hans vertelde nog een paar dingen uit haar vroegere leven.
Lonneke speelde voor oma nog een heel mooi nummer op de piano.
Het laatste muziekstuk was Harry´s game.

Zelf zijn wij toen nog met z´n tienen om de kist gaan staan en hebben tijdens het mooie lied Tears in Heaven gespeeld op een panfluit(daar hield mijn moeder van)afscheid van haar genomen.

Hierna was er koffie en thee met bonbons en gesprekken met alle lieve vrienden en kennissen.
Wat voelt het ontzettend goed, dat er zo veel mensen komen, om je tot steun te zijn.
Na de koffie en thee zijn wij met z´n tienen( het gezin van mij broer en ons gezin met aanhang) als afsluiting heerlijk wezen eten bij Linke Loetje in Schagen.

Het leek mij wel een goed idee om dit 2 keer per jaar te blijven doen op de verjaardag van mijn vader en moeder.
De laatste schakel tussen mijn broer en mij is nu helaas ook verdwenen.

Zondag 1 juli ben ik zelf nog jarig, maar dat slaan we maar een jaartje over.
Dit doen we even met z´n vijven, hopelijk is het een beetje knap weer, dan kunnen we heerlijk genieten van mijn cadeau (barbecue).

Maandag 3 juli vindt dan nog de diploma uitreiking van Susanne plaats daarna kunnen we terug kijken op anderhalve week vol emoties.
En dit samen met heel veel lieve familie, vrienden, kennissen, buren en collega's afsluiten.

Wat ligt verdriet en vreugde toch dicht bij elkaar.

Te lang geleden

Zo na een maand maar weer eens een blogbericht.
Ik maak nog genoeg dingen mee, maar heb er door alle dingen die ik nu weer doe, minder behoefte aan om iets te schrijven.
Ik zal vanaf nu in ieder geval 1 keer per maand iets schrijven.

Het gaat heel goed op het ogenblik, ik heb weer veel energie en pak de draad van het leven weer op.
Momenteel werk ik al mijn uren weer op arbeidstherapeutische basis, de ochtenden geef ik les en de middagen draait Inge de klas en doe ik ondersteunende taken.
Maar zoals het er nu naar uitziet, draai ik over 2 weken de klas weer volledig zelf.
Wel is Inge dan nog op de achtergrond aanwezig en doet taken in andere klassen, toetst onze kinderen, dat doet ze nu ook al op de ochtenden.

De prednison is helaas nog niet gestopt, momenteel zit ik op een onderhoudsdosis van 5 mg, maar daar functioneer ik prima op.
Ook wordt de fysiotherapie afgebouwd van 2 keer in de week naar 1 keer in de week en dan 1 keer in de 14 dagen.
Over 2 weken neem ik Lonneke mee, zij gaat van Claudette (de fysiotherapeut)leren hoe ze lymfe tape moet plakken.
Dan ben ik niet meer afhankelijk van Claudette en kan er geplakt worden als er weer meer vocht in mijn oksel komt.
Helaas kan ik dat niet zelf doen, maar gelukkig wilde Lonneke het wel leren.
Vorige week heb ik ook mijn prothese aan laten meten en dat voelt eigenlijk best wel fijn, deze prothese geeft ook meer druk, waardoor het vocht waarschijnlijk ook minder wordt.
Direct een zwem prothese en badpak gekocht, dan kan ik eindelijk weer zwemmen.
Dat zou ik afgelopen week ook gaan doen, maar helaas is het daar nog niet van gekomen.
Wel heb ik het sporten weer opgepakt en fitness ik 1 keer in de week bij Basic Fit.
Gezellig samen met Ims, die ik heb leren kennen bij de sport groep tijdens de chemo's en bestralingen.
Zij wilde haar conditie ook weer opbouwen en samen is gezelliger dan alleen.

Met hopelijk het mooie weer in aantocht, kan ik ook lekker gaan toeren op mijn nieuwe elektrische fiets.
Dit fiets echt fantastisch, het heeft wel even geduurd, maar dan heb je ook wat.
Vanaf 9 juni maak ik Alkmaar onveilig, met een super snelle fiets.

Mijn moeder gaat helaas erg langzaam vooruit, zij is nu aan het revalideren in de Westerhout.
Maar zij heeft helaas erg veel pijn en het oefenen wil niet erg vlotten.
Zelf oefent ze niet, want dat vergeet ze gewoon.
Dus voorlopig zit ze nog wel een tijdje in de Westerhout.

Een hoofdstuk afgesloten

Deze week is er weer een hoofdstuk afgesloten.
Maandagochtend was de laatste bijeenkomst van Herstel en Balans.
Deze bijeenkomst werd er teruggekeken naar alle onderwerpen die we hebben behandeld.
Hoe ga je om met spanning, vermoeidheid,verwerking van het hele proces.
Werk en werkhervatting,relaties in de breedste zin.
Iedereen had voor deze laatste bijeenkomst een korte wens opgeschreven, of iets wat je nog kwijt wilde aan de ander.
Zelf had ik 2 verschillende spreuken gebruikt en nog iets wat op de persoon van toepassing was.
Deze 2 spreuken had ik gebruikt:

Het is niet wat je overkomt dat je leven vormt, maar hoe je er mee omgaat.

Je kunt het leven niet meer dagen geven, maar de dagen wel meer leven.

Op mijn werk gaat het ook steeds beter, en zit er een stijgende lijn in.
Mijn uren draai ik nu bijna weer volledig.

De prednison is afgebouwd en is hopelijk ook verleden tijd, al merk ik wel dat ik weer iets meer begin te hoesten.
Indien ik weer klachten kreeg moest ik weer aan de bel trekken.
Dan blijf ik nog maar een tijdje 5 mg. prednison slikken, heeft ook nog een voordeel.
Het helpt namelijk ook voor de gewrichtsklachten en ik merk dat, dat ook weer een beetje terug komt.

Mijn moeder gaat heel langzaam vooruit, ze ligt nog in het ziekenhuis.
Gister hadden we een gesprek met de orthopeed en er zit een stijgende lijn in.
Haar arts vond het alleen niet verstandig om haar nog een keer te opereren, daar is haar conditie niet goed genoeg voor.
De nieuwe heup die ze zou krijgen, wordt niet geplaatst.
Ze moet nu leren lopen zonder kop in haar heup.
Dit schijnt met aangepast schoeisel mogelijk te zijn.
Haar ene been is nu een stuk korter dan haar ander been.
De tijd zal het gaan leren, hoever ze straks weer kan lopen.

Met mij gaat het goed, met mijn moeder iets minder goed

Met mij gaat het gelukkig de goede kant op.
Het energie level begint weer aardig op peil te komen en het hoesten is op zijn retour.
Vorige week was er op de longfoto ook te zien, dat de vlek op mijn longen kleiner was geworden.
Het is nog niet helemaal weg, maar beduidend kleiner.
Dus ik ben op de goede weg.
De prednison bouwen we in 3 weken af, van 20 mg, naar 15 mg, naar 10 mg, naar 5 mg, en naar 0.
En dan maar hopen dat mijn bijnieren het hormoon, zelf weer gaan aanmaken.
En lukt dat niet zo snel, dan moet ik nog iets langer aan de prednison.

Op school draai ik weer 2 ochtenden mee en doe nu geen ondersteunende taken, maar draai de klas zelf weer.
Dit valt mij niet tegen, eigenlijk zou ik ook de middag wel weer willen proberen.
Maar in overleg met Anja en de bedrijfsarts bouwen we het langzaam op.
Eerst maar eens kijken of het zonder prednison, zo goed blijft gaan.

Met mijn moeder gaat het helaas niet zo goed.
2 weken terug was zij ontslagen uit het ziekenhuis en mocht gelukkig weer terug naar het Rekerheem.
Maar daar ging het tijdens het revalideren alleen maar slechter.
Het lopen ging steeds moeizamer en het liggen in bed was erg pijnlijk.
Dus de nacht bracht ze vaak niet in bed door, maar in haar stoel.
Haar huisarts, had voor vandaag een afspraak in het ziekenhuis geregeld.
Vanmiddag in de rolstoeltaxi naar het MCA.
Opnieuw foto's gemaakt van haar heup en schouder.
De pen zit niet meer goed in de heup, haar bot is veel te zacht.
Dus er moet nu een nieuw plan gemaakt worden en een nieuwe operatie.
Ze werd direct weer opgenomen en nu maar weer afwachten.
Ook blijkt er een breukje/scheurtje in haar sleutelbeen te zitten, dit hebben ze vorige keer over het hoofd gezien.
Op de foto van de vorige keer was dit ook te zien, erg slordig!
Het herstel laat dus nog even op zich wachten, wat mij moeder betreft.

Leuk en minder leuk nieuws

We beginnen eerst maar met het leuke nieuws.
Zaterdagmiddag met Rob naar Theo Schilder geweest om een nieuwe fiets uit te zoeken.
Afgelopen woensdag waren we al in Heerhugowaard wezen kijken en had ik al een stukje proef gereden.
Wat rijdt zo elektrische fiets fantastisch.
In Alkmaar kregen we het voor elkaar om de fiets voor de zelfde prijs te kopen, dus toch maar weer een fiets bij Schilder vandaan.
Het is een Sparta Emotion C3 geworden.
Helaas is hij niet op voorraad en ook niet bij Sparta.
Het duurt nog wel even voor dat ik hem in gebruik kan nemen.
Dus nu nog maar even afzien op mijn oude fiets.

Rond 4 uur zou ik mijn moeder ophalen om met haar met de scootmobiel naar ons huis te rijden.
Sinds zij in het Rekerheem zit, was zij niet meer met de scootmobiel weggeweest.
Het weer was eerst nog te slecht en ze vond het ook wel eng.
Dus vandaag zouden we even gaan oefenen.
Toen ik bij het Rekerheem aan kwam,zat ze heerlijk buiten in het zonnetje.
De scootmobiel gehaald en de lift in.
Dit ging allemaal prima, ook het rijden naar mijn huis was geen probleem.
Wat er precies gebeurt is weet zij zelf niet.
Maar ze lag op straat, met haar been in een vreemde hoek.
Direct 112 gebeld en die waren er gelukkig snel.
Wat ik al vermoeden bleek in het ziekenhuis te kloppen, een gebroken heup.
Vandaag wordt ze geopereerd en ik hoop dat de pijn dan te dragen is en het herstel vlot veloopt.

Een terugval

De afgelopen 2 weken, ging het helaas niet bergopwaarts, wat ik heel graag wil, maar bergafwaarts.
Afgelopen vrijdag was ik op controle bij Dr Hendriks en die vond mijn longen ook niet goed klinken.
Hij vond het niet verstandig om tot 20 maart te wachten met de longfoto, dus mocht ik direct door lopen naar radiologie om een foto te laten maken.
Op de foto was een reactie van de bestraling te zien, dit noemen ze een bestralings longontsteking.
Deze longontsteking kan alleen met prednison worden bestreden.
Dus voorlopig aan de prednison.
Maar met een week moet ik mij dan al weer veel beter voelen, het is ook echt een paardenmiddel.

Vanmorgen nog wel een paar uurtjes op school geweest en met Anja het plan van aanpak besproken.
Helaas zit daar even geen stijgende lijn in, maar een pas op de plaats of zelf iets minder.
Dit vind ik erg moeilijk, ik wil zo graag weer voor de klas.

Als ik reëel ben, geeft mijn lijf nu even aan dat ik rust moet nemen.
Maar in deze fase van opbouwen zit ik hier helemaal niet op te wachten.
Ik vind dat ik nu lang genoeg ziek ben geweest en wil geen bijwerkingen van de behandelingen en medicijnen.
Alleen heb ik het helaas niet voor het zeggen en moet ik zelf naar mijn lijf luisteren.
En met vallen en opstaan gaat dat vast wel weer lukken.
En als de dokter gelijk krijgt, moet ik mij met een week al weer een stuk beter voelen.

Een drukke week

Na weer een tijd niets op het blog geschreven, maar weer eens een berichtje van mij.
Veel mensen vroegen zich af hoe het met mij ging.
Het is niet dat ik niets beleef, maar ik heb het de afgelopen tijd best wel druk.
2 ochtenden en een middag naar school,2 middagen sporten en 2 keer in de week naar de fysio.
Mijn week zit dus behoorlijk vol.

Met mijn gezondheid gaat het redelijk.
De laatste weken ben ik iets meer vermoeid en heb ik wat last van kortademigheid en hoesten.
Dit is waarschijnlijk een reactie van de bestraling
Over 4 weken worden er weer longfoto's gemaakt om te kijken of er iets veranderd is, vergeleken met de foto's van 2 weken terug.

Naar mijn werk ga ik weer met veel plezier, de klas draai ik nu ook regelmatig en dat valt mij niet tegen.
Wel ben ik erg blij met Inge, met z'n tweeën is het toch makkelijker dan alleen.

De pups van Widok groeien als kool en als het aan Susanne ligt dan zitten we er iedere dag.
Maar 1 keer in de week proberen wij toch wel even van dit spul te genieten.
Sommige pups wegen nu al 7 kilo!!
Hier nog een kleine foto-impressie van de laatste bezoeken.

Zo is iedereen weer een beetje op de hoogte hoe het met mij gaat.

Een update

Het is al weer een tijd geleden dat ik iets geschreven heb.
Het gaat redelijk goed met mij, alleen helaas nog steeds last van gewrichtsklachten.
De antidepressiva die ik nu al een week of 4 slik, eerst wilde ik er niet aan, ik vond mij zelf niet depressief.
Dit medicijn was voor mij ook niet zodanig bedoelt , maar zou de gewrichtsklachten verminderen, maar ik merk er nog weinig van.
Ik voel mij 's avonds nog steeds 80 als ik op moet staan.

Op school ben ik weer regelmatig aanwezig en dit gaat prima, het is weer erg gezellig met de kinderen en Inge in de klas.
Ook het contact met mijn collega's doet mij weer erg goed.
In overleg met de bedrijfsarts, waar ik vandaag was gaan we het langzaam verder opbouwen.
De komende 2 weken nog 2 ochtenden, maar de klas dan ook zelf draaien en daarna 1 middag erbij.
Maar als dit te zwaar blijkt te zijn, dan het plan nog niet uitvoeren.
Zelf wil ik eigenlijk nog wel sneller, maar of dit handig is weet ik ook niet.
De bedrijfsarts gaf ook aan, dat er ook nog kwaliteit van leven na het werken moet zijn.

Vandaag ook weer aan het sporten bij Herstel en Balans en ik merk sinds vandaag dat het minder vermoeiend is.
Na het sporten lukten een rondje met de hond nu veel beter dan de afgelopen weken.
Toen was ik blij als ik weer thuis was.

Mijn week begint dus weer aardig te vullen maandag en donderdagmiddag sporten en dinsdag en woensdag ochtend naar school en vrijdag moet er ook nog wat gebeuren in huis.
Maar van al deze dingen geniet ik met volle teugen.

Ik kwam nog een mooi gedicht tegen, waar ik jullie ook van wil laten genieten

Widok papa

Woensdag 11 januari is Widok papa geworden van 9 pups.
Helaas is er 1 reutje overleden, die kwam er niet zelf uit en is met behulp van de dierenarts te wereld gekomen, maar dit duurde helaas te lang.
Het zijn nu nog 4 teefjes en 4 reutjes.
's Avonds zijn we direct op kraamvisite geweest en konden we heerlijk smullen van beschuit met roze en blauwe muisjes.
Maar wat een vertederend gezicht zijn die kleine hoopjes hond, Susanne was op slag verliefd.
Wat had Halna het goed gedaan, ze is een fantastische moeder.
De komende weken zullen we wel regelmatig bij Piet en Netty langs gaan.
En wat zal het moeilijk zijn om zo pup niet mee naar huis te nemen, maar 1 Widok vind ik wel genoeg.
Dus dit gaat echt niet gebeuren.
Maar als er andere mensen zijn die interesse hebben in een tatrahond , er zijn nog enkele pups te koop.

Uitslag erfelijkheidsonderzoek

Gistermiddag werden we gebeld vanuit het VU of wij vandaag om 16.00 uur naar het MCA konden komen voor de uitslag van het erfelijkheidsonderzoek.
Voor mij was dit geen probleem, maar Rob kon het op zo korte termijn niet regelen met zijn werk, gelukkig hoefde Lonneke vandaag niet naar school en kon met mij mee naar het ziekenhuis.
Naar dit soort gesprekken is het altijd wel fijn om met z'n tweeën te gaan.
De uitslag van het onderzoek was goed, het is niet erfelijk.
Wel wordt er nog besproken vanaf welke leeftijd het verstandig is om Lonneke en Susanne te controleren.
Het nieuwe jaar begint voor ons in ieder geval erg goed, dit is een fantastische uitslag.
Een zorg minder voor ons allemaal.

Herstel en balans

Vandaag had ik voor de tweede keer sporten bij Herstel en Balans.
Ik sport nu niet meer bij fysiotherapie Elizabeth, dit was een sportprogramma tijdens het hele behandel proces en dat heb ik gelukkig afgesloten.
Dus op aanraden van de bedrijfsarts met het programma Herstel en Balans begonnen.
Het programma Herstel en Balans vind plaats bij Dynamic fit.
Dit programma is een combinatie van lichaamstraining en psycho-educatie. In drie maanden met twee à drie bijeenkomsten per week worden fitness en groepssport gecombineerd met voorlichtingen en groepsgesprekken.
Iedere maandagmiddag fitness ik van 13.00.14.30 en iedere donderdagmiddag fitness van 13.00- 14.00 en groepssport van 14.30-15.30.
Vandaag hadden we een circuit tijdens de groepssport.
Dit was best wel pittig, ik zal morgen wel stijf zijn en al mijn spieren behoorlijk voelen.
Maar het is voor het goede doel.
Ik wil straks wel weer volledig voor de klas.
Eind februari wordt er begonnen met het psycho-educatief programma.

Gelukkig nieuwjaar

Via dit blog wil ik alle lezers een fantastisch 2012 wensen.
Ik hoop dat het voor iedereen een jaar wordt waarin haar of zijn wensen uitkomen.
Zelf heb ik maar 1 wens en iedereen kan wel raden wat dat is.
Het jaar 2012 kan alleen maar beter worden dan het jaar 2011.

Toch was het jaar 2011 geen jaar van alleen maar diepte punten.
Er waren gelukkig ook een heleboel hoogte punten.

Rob en ik werden beide 50 en we waren 25 jaar getrouwd, dit hebben we gevierd met een grandioos feest.
Lonneke slaagde voor haar VWO en rijexamen wat was ik trots.
Susanne ging met goede cijfers door naar het laatste jaar.
Widok slaagde voor zijn gehoorzaamheid examen en deed het goed op shows.

En natuurlijk Rob, Lonneke en Susanne die mij hielpen en steunde en uit de put haalde als ik het even niet meer zag zitten.
Alle familie, vrienden, buren en collega's, ouders en kinderen van de Kennemerpoort die ieder keer weer ons klaar stonden al die mensen waren in het jaar 2011 een hoogte punt voor mij.


Dus als ik op het jaar 2011 terug kijk, is het geen makkelijk jaar geweest, maar wel een jaar vol liefde en warmte en vriendschap.


Vrienden

Ik ben blij dat
dat ik vrienden heb
die me willen helpen
en met me verder
willen gaan.
En niet schromen om
af en toe een arm
om me heen te slaan.
Die een stukje
met mij mee lopen
op mijn weg.
Tot het onzegbare
is gezegd.
Die mijn kracht
en hoop geven.
Omdat het soms
behoorlijk zwaar
is in het leven