Een hoofdstuk afgesloten

Deze week is er weer een hoofdstuk afgesloten.
Maandagochtend was de laatste bijeenkomst van Herstel en Balans.
Deze bijeenkomst werd er teruggekeken naar alle onderwerpen die we hebben behandeld.
Hoe ga je om met spanning, vermoeidheid,verwerking van het hele proces.
Werk en werkhervatting,relaties in de breedste zin.
Iedereen had voor deze laatste bijeenkomst een korte wens opgeschreven, of iets wat je nog kwijt wilde aan de ander.
Zelf had ik 2 verschillende spreuken gebruikt en nog iets wat op de persoon van toepassing was.
Deze 2 spreuken had ik gebruikt:

Het is niet wat je overkomt dat je leven vormt, maar hoe je er mee omgaat.

Je kunt het leven niet meer dagen geven, maar de dagen wel meer leven.

Op mijn werk gaat het ook steeds beter, en zit er een stijgende lijn in.
Mijn uren draai ik nu bijna weer volledig.

De prednison is afgebouwd en is hopelijk ook verleden tijd, al merk ik wel dat ik weer iets meer begin te hoesten.
Indien ik weer klachten kreeg moest ik weer aan de bel trekken.
Dan blijf ik nog maar een tijdje 5 mg. prednison slikken, heeft ook nog een voordeel.
Het helpt namelijk ook voor de gewrichtsklachten en ik merk dat, dat ook weer een beetje terug komt.

Mijn moeder gaat heel langzaam vooruit, ze ligt nog in het ziekenhuis.
Gister hadden we een gesprek met de orthopeed en er zit een stijgende lijn in.
Haar arts vond het alleen niet verstandig om haar nog een keer te opereren, daar is haar conditie niet goed genoeg voor.
De nieuwe heup die ze zou krijgen, wordt niet geplaatst.
Ze moet nu leren lopen zonder kop in haar heup.
Dit schijnt met aangepast schoeisel mogelijk te zijn.
Haar ene been is nu een stuk korter dan haar ander been.
De tijd zal het gaan leren, hoever ze straks weer kan lopen.