Een wijs besluit

Zoals jullie in het vorige blog bericht al lazen, ging het helaas wat minder.
Een van de laatste regels waar ik aangaf, dat het al veel beter ging en ik de zon weer zag schijnen, was wel iets te rooskleurig.
Ik wil dat allemaal wel heel graag, maar helaas mijn lijf niet.
Na veel wikken en wegen heb ik daarom besloten tijdelijk 1 dag minder te werken.
Mijn collega's Sylvia en Jessica gaan deze dag overnemen.
Want nog een ander gezicht voor de klas vond ik te veel.
Ik weet wel, dat ik dan weer niet aan mij zelf denk, maar aan de kinderen.
Maar dat is nou eenmaal de aard van het beestje.
En als deze top collega's het niet hadden willen overnemen, dan was de beslissing veel moeilijker geweest.
Ik was dan ook wel minder gaan werken, want mijn lijf zei letterlijk stop.
Maar nu was het besluit een stuk makkelijker.

Ik ben ook heel blij met alle mensen die achter mij staan en aangeven dat dit de juist beslissing is.
Rob verwoorden dit heel mooi op facebook.

Applaus en een diepe buiging.
Thuis krijg je onze steun en helpt Lettie je ook nog.
Samen krijgen we je er wel weer boven op.
In een iets ander tempo dan dat je zelf zou willen, maar boven komen doe je.

Dat tempo is voor mij juist de moeilijkheid.
Het voelt van mijn kant als falen.
Mijn lichaam laat mij weer in de steek.
Maar vanaf nu ga ik veel beter luisteren naar mijn lijf, want dit wil ik niet nog een keer.

Ook waren er de afgelopen dagen leuke dingen zoals de lampionnenoptocht van groep 3, de 8 oktober optochten en de propedeuse uitreiking van Lonneke.

Dit gedicht vond ik op internet en vond het wel heel toepasselijk.


Wals

Ik ben moe
Doodmoe
Geplet als gras
Van operaties en kuren

Waar is de vrouw
Die ik was
Zo bruisend, energiek
Voor wie geen berg
Te hoog was
Ik zoek haar overal
Maar vind alleen haar schaduw

Een vrouw die leren moet
Blij te zijn
Met het beklimmen
Van lage heuvels
Die leren moet
Geduld te hebben
Terwijl ze trappelt
Van ongeduld

Een vrouw
Wier geest en lichaam
Niet meer in de pas lopen
Die zich letterlijk
Neer moet leggen
Bij haar moeheid

In hoop en het
Vertrouwen
Dat ze net als het gras
Weer opveren zal
En dan zelf weer
Walsen kan.