Om 9.15 zitten we weer in het ziekenhuis bij dokter Langenhorst ,van iedereen kregen we de afgelopen dagen lieve berichtjes, we duimen mee. Ik denk dat heeft vast geholpen en op de echo zagen ze toch niets in de oksel, dus ik heb goede hoop. Maar helaas de uitslag is vandaag weer negatief. Rob had er al minder vertrouwen in , omdat de dokter vorige keer vertelt had dat die plek er wel al 4 of 5 jaar kon zitten. Het plan is nu een PET CT scan van het hele lichaam te maken en hopen dat daar dan niets uit komt. We proberen Lonneke te bellen maar die neemt niet op, Susanne zit al in de les, dus maar in de pauze proberen om 11.15. Na deze uitslag mogen we weer langs de mamacare, anesthesist en afdeling opname om de operatie alvast in te plannen, maar er moet gewacht worden met opereren tot dat de uitslag van de scan binnen is, het plaatje kan dan weer heel anders worden. Om 11.00 belt Lonneke zelf ze houdt het niet meer uit en zit even op het toilet. Ze schrikt behoorlijk en zal het in de pauze aan haar zusje vertellen. Susanne is helemaal van slag en wordt goed opgevangen door haar mentor, ze mag met haar vriendin even op het plein van de leraren zitten met een kopje thee. Wij gaan nog even langs mijn school,( jammer genoeg niet met taart) om het slechte nieuws te vertellen.Thuis staat de telefoon niet stil. Maar we kunnen geen goed nieuws melden. De ladder hangt er nog niet we kunnen nog niet uit de put klimmen, we zijn helaas nog een stukje verder gezakt. De week hierna proberen we allemaal onze ontspanning te pakken, maar het is geestelijk heel zwaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten